رباعیات همام تبریزی

1 تا چند بود دل به ریا پروردن در باده نهم سر پس از این تا گردن

2 تا تو برهی ز غیبت من کردن من باز رهم ز باده پنهان خوردن

1 ای عادت تو به باده جان پروردن می خور که ملامتت نخواهم کردن

2 می چون به لبت رسد ز شرم آب شود پس باده تو را حلال باشد خوردن

1 تا کی رخ دل سوی گناه آوردن وان میغ سیاه پیش ماه آوردن

2 تا چند ز آب سرخ در چشم خرد از بی‌خردی آب سیاه آوردن

1 در منزل او وقت خبر پرسیدن خون شد دلم از بانگ صدا بشنیدن

2 گفتم که کجا توان مر او را دیدن گفتا که کجا توان مر او را دیدن

1 چون نیست مجال روی و مویت دیدن راضی شده‌ام به خاک کویت دیدن

2 پر شد دو جهان ز حسن روی تو ولی اندازۀ چشم نیست رویت دیدن

1 امشب که رسید دوست در منزل من شد جان و دل از حضورش آب و گل من

2 آیینه دل یافت صفا از رویش ای صبح مکن تیره صفای دل من

1 ای حلقه مشکین تو دام دل من محنت‌کده عشق تو نام دل من

2 مشکن دل من که آخر ای دوست مدام پر باده عشق توست جام دل من

1 از مه قدحی نهاده بر کف گردون یاران گه خواب نیست خیزید کنون

2 ما نیز به کام خود قدح برگیریم نتوان بودن ز دور گردون بیرون

1 یک جوهر روشن است جان من و تو آگه نشود کس ز نهان من و تو

2 ای دوست میان من و تو فرقی نیست حیفیم من و تو در میان من و تو

1 تلخ است مذاق زندگانی بی تو باد است حدیث شادمانی بی تو

2 نتوان به زبان شرح فراقت دادن حالی است مرا چنان که دانی بی تو