بنامیزد چنانت آفریدند از همام تبریزی غزل 73
1. بنامیزد چنانت آفریدند
که پنداری ز جانت آفریدند
این مقبلان که باخبر از روز از همام تبریزی غزل 74
1. این مقبلان که باخبر از روز محشرند
جان را به دین و دانش و طاعت بپرورند
به کوی دوست که وهم و خیال از همام تبریزی غزل 75
1. به کوی دوست که وهم و خیال ره نبرند
مجال کی بود آنجا که عاشقان گذرند
قومی که ره به منزل خوبان از همام تبریزی غزل 76
1. قومی که ره به منزل خوبان همی‌برند
اقبال مایه‌ای‌ست که ایشان همی‌برند
می‌روی وز پی تو پیر و جوان از همام تبریزی غزل 77
1. می‌روی وز پی تو پیر و جوان می‌نگرند
به تعجب همه در صورت جان می‌نگرند
زلف ترک من صبا هردم مشوش از همام تبریزی غزل 78
1. زلف ترک من صبا هردم مشوش می‌کند
تا دماغ عاشقان از بوی آن خوش می‌کند
آنچه باید همه داری و نداری از همام تبریزی غزل 79
1. آنچه باید همه داری و نداری مانند
کس نگوید مه و خورشید به رویت مانند
اهل دل در هوس عشق تو سرگردانند از همام تبریزی غزل 80
1. اهل دل در هوس عشق تو سرگردانند
زاهدان شیوۀ این طایفه کمتر دانند
ز کوی دوست مرا ناگزیر خواهد از همام تبریزی غزل 81
1. ز کوی دوست مرا ناگزیر خواهد بود
وگر گذر همه بر تیغ و تیر خواهد بود
هر که او عاشق جمال بود از همام تبریزی غزل 82
1. هر که او عاشق جمال بود
شاهدش خود گواه حال بود
چشم بد دور که زیباتر از این از همام تبریزی غزل 83
1. چشم بد دور که زیباتر از این نتوان بود
بنده روی تو خواهم ز میان جان بود
آن را که حسن و شکل و شمایل از همام تبریزی غزل 84
1. آن را که حسن و شکل و شمایل چنین بود
چندان که ناز بیش کند نازنین بود