غزلیات همام تبریزی

1 دلم شکست بدان زلف‌های پرشکنش که زیر هر خم زلفش صد انجمن دارد

2 هزار جان گرامی فدای یک نفسش که رهگذر نفسش زان لب و دهن دارد

3 گرفتم از لب لعلش حکایتی گویم نشان چگونه دهم ز آنچه در سخن دارد

4 بسی لطیف‌تر آمد ز جان ما تن او کسی نشان ندهد کان نگار تن دارد

1 هر کاو سر تو دارد پروای سر ندارد مست تو تا قیامت از خود خبر ندارد

2 هر عاشقی که جانش بویت شنیده باشد سر بی نسیم زلفت از خاک برندارد

3 تر دامن است هر کاو لافی زند ز عشقت وان گه دو چشم خود را پیوسته تر ندارد

4 آنجا که حاضر آید آن شکل و آن شمایل گر بنگرد به غیری چشمم نظر ندارد

1 مگر سنگین دل است و جان ندارد هر آن کس کاو چو تو جانان ندارد

2 مبادا زنده در عالم دلی کاو به زلف کافرت ایمان ندارد

3 مسلمانان مرا دردی‌ست در دل که جز دیدار او درمان ندارد

4 گل ارچه شاهد و رعناست لیکن به پیش روی خوبت آن ندارد

1 سلطان جان ز عالم علوی نگاه کرد بهر شکار روی بدین دامگاه کرد

2 آمد به بند چار طبایع اسیر گشت بر خویش عیش عالم علوی تباه کرد

3 چون مدتی به منزل سفلی بیارمید رخ را ز دود گلخن دنیا سیاه کرد

4 پس نفس تیره شکل ز روی مناسبت پیوند جان گزید چو در وی نگاه کرد

1 روی زیبا چون تماشا را به گلزار آورد شاخ گل را شرم بادا گر گلی بار آورد

2 گر صبا از زلف او بویی به سوی چین برد مشک را در نافۀ آهو به ز نهار آورد

3 کار، بوی زلف او دارد که هنگام صبوح عاشقان را بی سماع و باده در کار آورد

4 گر بیفشاند سر زلف پریشان صبحگاه باد پیش عاشقان عنبر به خروار آورد

1 جان را به جای جانی جای تو کس نگیرد مهر تو زنده ماند روزی که تن بمیرد

2 هر درد را علاجی بنوشته‌اند یارا دردی که هست ما را درمان نمی‌پذیرد

3 ای دوستان ملامت کمتر کنید ما را با خستگان هجران افسانه درنگیرد

4 پروانه چون بسوزد آخر خلاص یابد بیچاره آن که دایم می‌سوزد و نمیرد

1 رندی و برناپیشه‌ای میر مغان را می‌رسد از تن نیاید ھیچ کار این شیوه جان را می رسد

2 در بی‌نوایی عاشقی رندان خوشدل را رسد با فقر دایم تازگی سرو جوان را می‌رسد

3 در عشق جانان یافت جان از گوهر معنی نشان بخشیده خورشید دان لعلی که کان را می‌رسد

4 از عشق در صاحب نظر بینم نه در خامان اثر دل دارد از معنی خبر دعوی زبان را می‌رسد

1 دردمندان را ز بوی دوست درمان می‌رسد مژدۀ فرزند پیش پیر کنعان می‌رسد

2 یوسف کنعانی از زندان همی‌یابد خلاص خاتم دولت به انگشت سلیمان می‌رسد

3 خضر را نور الهی رهنمایی می‌کند کز میان تیرگی بر آب حیوان می‌رسد

4 امن و راحت در میان ملک پیدا می‌شود سایه کیخسرو فرخ به ایران می‌رسد

1 جان را به جای زلفت جای دگر نباشد زین منزل خوش او را عزم سفر نباشد

2 جانا دلم ربودی گویی خبر ندارم در زلف خود طلب کن زانجا به در نباشد

3 رویی و صد لطافت چشمی و جمله آفت زین خوبتر نیاید زان نیک‌تر نباشد

4 در زیر خرمن گل داری شکرستانی در هیچ بوستانی گل با شکر نباشد

1 چو رخسارت گل رنگین نباشد شکر چون لعل تو شیرین نباشد

2 بدیدم عارض و روی تو گفتم بدین خوبی گل و نسرین نباشد

3 نهان داری میان لعل پروین به لعل اندر نهان پروین نباشد

4 وفا می‌کن به رغم خوب رویان که خوبان را وفا آیین نباشد