غزلیات همام تبریزی

1 به شب ماهی میان کاروان است که روی او دلیل ساربان است

2 چه جای ساربان کاندر پی او ز دل‌ها کاروان بر کاروان است

3 عجب آید مرا زان رهزن دل که در شب رهنمای رهروان است

4 چنین صورت ز آب و گل نیاید مگر جانی به شکل تن روان است

1 در شهر بگویید چه فریاد و فغان است آن سرو مگر باز به بازار روان است

2 قومی بدویدند به نظاره رویش وان را که قدم سست شد از پی نگران است

3 در هر قدمش از همه فریاد برآمد آهسته که بر ره دل صاحب‌نظران است

4 از شاهد اگر میل به آن است شما را این است جمالی که سراسر همه آن است

1 وداع چون تو نگاری نه کار آسان است هلاک عاشق مسکین فراق جانان است

2 نگر مفارقت جان ز تن چگونه بود به جان دوست که هجران هزار چندان است

3 ز وصل خود نفسی پیش از آن که دور شوم اگر به جان بفروشی هنوز ارزان است

4 مجال دیدن رویت نماند چشمم را که شکل مردمکش زیر اشک پنهان است

1 یاری که رخش قبله صاحب‌نظران است چشم و دل مردم به جمالش نگران است

2 خواهم که ببوسم قدمش نیست مجالم هر جا که نهم دیده سر تاجوران است

3 پیداست که از وصل تو حاصل چه توان یافت چون وصل تو را خوی جهان گذران است

4 ای باخبرانِ تو همه بی‌خبر از خود وین بی‌خبری آرزوی باخبران است

1 چشم مستانه تو آفت هشیاران است فتنه و عربده او همه با یاران است

2 سر بوسیدن پای تو نه تنها ماراست این خیالی‌ست که اندر سر بسیاران است

3 عارضت هست بسی تازه‌تر از گل‌برگی که بر او آمده در وقت سحر باران است

4 در شکن‌های سر زلف تو گردد دل من وین چنین شب‌رویی شیوهٔ عیاران است

1 شب دراز که مانند زلف یار من است چو زلف یار به دست است، کار کار من است

2 ز روزگار همین یک دم است حاصل من که کارساز دلم یارِ سازگار من است

3 نخواهم آخرِ این شب ولی چه شاید کرد که کارها همه بیرون ز اختیار من است

4 چو صبح پرده‌دری می‌کند شکایت‌ها همی‌کنم بر آن کس که غمگسار من است

1 مرا دماغ ز بویت هنوز مشکین است دهان من به حدیث لب تو شیرین است

2 به باغ می‌کشدم آرزوی دیدارت چه جای برگ گل وارغوان و نسرین است

3 به وقت خنده نظر کرده‌ام به دندانت هنوز چشم مرا روشنی ز پروین است

4 فدای مستی چشم تو باد هستی ما اگر چه فتنه دنیی و آفت دین است

1 دوستی دامنت آسان نتوان داد ز دست جان شیرین منی جان نتوان داد ز دست

2 نفسی گر نشکیبم ز لبت معذورم تشنه‌ام چشمهٔ حیوان نتوان داد ز دست

3 کردم اندیشه سر خویش توان داد به تو آن سر زلف پریشان نتوان داد ز دست

4 چون منی گر برود برگ گیاهی کم گیر قامت سرو خرامان نتوان داد ز دست

1 بیا بیا که ز هجر آمدم به جان ای دوست بیا که سیر شدم بی تو از جهان ای دوست

2 به کام دشمنم از آرزوی دیدارت مباش بی‌خبر از حال دوستان ای دوست

3 چو نفخ صور دهد جان به مرده عاشق را نسیم زلف تو بخشد هزار جان ای دوست

4 خیال بود مرا کز تو بر توان گشتن بیازمودم و دیدم نمی‌توان ای دوست

1 مرا تویی ز جهان آرزوی جان ای دوست حیات بهر تو خواهم در این جهان ای دوست

2 میان حلقه زلفت چو مرغ جان بنشست ندید خوشتر از آن دام آشیان ای دوست

3 چه جای جان و دل ما که دلبران جهان شدند بر سر زلف تو جان فشان ای دوست

4 اگر کنند به روی تو نسبتی گل را ز شوق باز شود غنچه را دهان ای دوست