غزلیات همام تبریزی

1 تا نفس هست به روی تو برآید نفسم ور کنم بی تو نظر سوی کسی هیچ کسم

2 در تمنای تو شد عمر و نمی‌دانم من کاخرالامر به مقصود رسم یا نرسم

3 مشکن بال نشاطم تو به پیمان‌شکنی گر نیم باز هوای تو نه آخر مگسم

4 کردم اندیشه ز عشقت نبرم جان به کنار این چه سیلی‌ست که بگرفت چنین پیش و پسم

1 در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

2 به خوابگاه عدم گر هزار سال بخسبم ز خواب عاقبت آگه به بوی موی تو باشم

3 به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم به آرزوی تو خیزم به جست و جوی تو باشم

4 به مجمعی که در آیند شاهدان دو عالم نظر به سوی تو دارم غلام روی تو باشم

1 ساقیا بر سر جان بار گران است تنم باده ده باز رهان یک نفس از خویشتنم

2 من از این هستی خود نیک به جان آمده‌ام تو چنان بی‌خبرم کن که ندانم که منم

3 نفس را یار نخواهم که نه زین اقلیمم چه کنم صحبت هندو که ز شهر ختنم

4 گل بستان جهان در نظرم چون آید روضه باغ بهشت است نه آخر چمنم

1 عنبرین است به ذکر تو نفس‌ها که زنم به حدیث دگر آلوده مبادا دهنم

2 نام و پیغام تو خوش می‌گذرد بر گوشم شنوایی چه کنم گر نبود این سخنم

3 با تو پیوند دل و دیده و جان می‌بینم که نه پرواست به اغیار نه با خویشتنم

1 تا کی آخر ز غمت ناله شب‌گیر کنم سوختم از غم عشق تو چه تدبیر کنم

2 هست زلف تو چو زنجیر من از راه جنون خویشتن بسته آن زلف چو زنجیر کنم

3 در پس پرده اندیشه معبد کردار همه شب نقش خیالات تو تصویر کنم

4 گر پریشانی زلف تو ببینم در خواب ساده‌دل‌وار همه نقش تو تعبیر کنم

1 مرا چو سرو نو باید به بوستان چه کنم چو مست روی توام رنگ ارغوان چه کنم

2 حکایتی که مرا بود با لب و دهنت نمود اشک به اغیار من نهان چه کنم

3 اگر نه روی تو باشد کجا برم دیده وگر نه راز تو گویم من این زبان چه کنم

4 خیال بود مرا کز تو بر توان گشتن بیازمودم و دیدم نمی‌توان چه کنم

1 عالمی را به جمالت نگران می‌بینم نه بدین دل نگرانی که من مسکینم

2 مگرم دست اجل از سر پا بنشاند ور نه تا هست قدم از طلبت ننشینم

3 بر سر کوی تو یا سر بنهم یا باشد آستان تو شبی تا به سحر بالینم

4 سنگ‌هایی که قدم‌گاه تو باشد لعل و یاقوت کنم از مژه خونینم

1 در رخت می‌نگرم صورت جان می‌بینم آنچه دل می‌طلبد پیش تو آن می‌بینم

2 روح را چهرهٔ تو نور یقین می‌بخشد عقل را پیش دهانت به گمان می‌بینم

3 در میان از دهنت بیشتر از نامی نیست از وجودش سخن و خنده نشان می‌بینم

4 من از آن لب چو حدیثی به زبان می‌آرم آب حیوان ز لب خویش چکان می‌بینم

1 بلبلان را همه شب خواب نیاید زان بیم که مبادا که برد برگ گلی باد نسیم

2 شب مهتاب و گل و بلبل سرمست به هم مجلس آن نیست که در خواب رود چشم ندیم

3 باد را گر خبر از غیرت بلبل بودی هیچ وقتی به گلستان نگذشتی از بیم

4 آتش عشق نگر در همه چیزی ور نی مرغ را نغمه عشاق که کردی تعلیم

1 نوبهار و بوی زلف یار و انفاس نسیم اهل دل را می‌دهد پیغام جنات نعیم

2 صبح سر بر زد ز مشرق باده پیش آر ای ندیم یک زمانم بی‌خبر کن تاکی از امید و بیم

3 مرغ گویا گشت مطرب گو نوایی خوش بزن یاد ده ما را وفای یار و پیمان قدیم

4 هر گران جانی نشاید مجلس اصحاب را با ملیحی شنگ باشد یا سبک روحی ندیم