غزلیات همام تبریزی

1 عاشق کسی بود که کشد بار یار خویش شهوت پرست مانده بود زیر بار خویش

2 شد زندگانیم همه در کار عشق یار او فارغ از وجودم و مشغول کار خویش

3 چشمم چو جویبار شد از انتظار و نیست آن نوبهار را هوس جویبار خویش

4 از عاشقان مرادش اگر بی‌مرادی است ما را رضای یار به از اختیار خویش

1 دوش با من لطفکی آغاز کرد آن دلبرک کاب حیوان می‌چکانید از لب چون شکرک

2 گفت اگر بوس و کناری داری از من آرزو در میان نه تا به جای آرد به جان این چاکرک

3 گفتمش زان عارض چون لاله‌ام یک بوسه بخش گفت ای کژ طبع باری پاره‌ای زان سوترک

1 که می گوید که هست این صورت از گل همه لطفی همه جانی همه دل

2 نه انسان گر ملک روی تو بیند شود حیران بر آن شکل و شمایل

3 سعادت باد رویت را در آن روز که گردد آفتاب و ماه زایل

4 تماشا را به روز حشر رضوان به استقبالت آید یک دو منزل

1 وداع یار و دیارم چو بگذرد به خیال شود منازلم از آب دیده مالامال

2 ز سوز سینه من ساربان به فریاد است ز بیم آن که رسد آتشش به بار و جمال

3 فراق را نفسی چون هزار سال بود ببین که چون گذرد روز و هفته و مه و سال

4 مرا به خدمت یاران مهربان ایام مجال هم‌نفسی داده بود در همه حال

1 ما می‌رویم داده تو را یادگار دل نازک بود حکایت دل زینهار دل

2 خوش دار هفته‌ای دل ما را که سال‌ها پرورده است مهر تو را در کنار دل

3 ترسم که در حساب نیارد دل مرا ای مهربان هر سر مویت هزار دل

4 آهسته گر کند گذری بر سرت نسیم گردد ز زلف بر سر پایت نثار دل

1 ای سر زلف خوشت سلسله جنبان دل دل به لبت داده‌ام جان تو و جان دل

2 بر رخ زیبای خود زلف مشوش ببین تا بنماید تو را حال پریشان دل

3 دل چو گرفتار شد در شکن زلف تو در عقبش کرد جان میل به زندان دل

4 فارغم از دیگران مهر تو ورزم که هست مهر تو آرام جان درد تو درمان دل

1 زهی مقبل که شد پیش تو مقبول بود دایم به سودای تو مشغول

2 گر از رویت نیابد عقل نوری ز بینایی شود جاوید معزول

3 مثال روی تو با دیدۀ ما مثال آفتاب و چشم معلول

4 حیات جاودانی آن کسی یافت که شده از تیر مژگان تو مقتول

1 چو ترک من بگشاید بر ابروان کاکول هزار دل برباید به یک دم آن کاکول

2 عجب مدار تو زان ماه‌روی مهرجبین که آفتاب رخش راست سایه‌بان کاکول

3 من آشکارا جان را به باد خواهم داد که دیده‌ام دل خود را نهان در آن کاکول

4 هزار دل ز سر پای برتوان چیدن اگر به شانه کند شاه دلبران کاکول

1 آرزومندم ولیکن کو قدم در فراقت شد وجودم کالعدم

2 نامه وقتی می‌نوشتم پیش دوست آتش این نوبت همی‌سوزد قلم

3 ای دریغا خواب کاو هر شب مرا با خیالت می‌رسانیدی به هم

4 نیست اکنون هیچ تدبیری جز آنک بر زبان باد پیغامی دهم

1 ماه ز مشرق طلوع کرد چو رویت تمام نی که بود مه که زو مهر کند نور وام

2 ماه فلک را قدی نیست چو سرو سهی سرو سهی را رخی نیست چو ماه تمام

3 هر دو تو داری و بس نیست نظیر تو کس طوطی جان در قفس شد شکرت را غلام

4 چون که پریشان شود زلف خوشت نیم روز شب‌رو عیار را کار شود با نظام