آفتابی و ز مهرت همه دل‌ها از همام تبریزی غزل 109
1. آفتابی و ز مهرت همه دل‌ها محرور
چشم روشن بود آن را که تو باشی منظور
از آن شکل و شمایل چشم بد از همام تبریزی غزل 110
1. از آن شکل و شمایل چشم بد دور
که چشم عاشقان را می‌دهد نور
غرض ز دیدن شام و دیار مصر از همام تبریزی غزل 111
1. غرض ز دیدن شام و دیار مصر و حجاز
اگر حضور عزیزان بود زهی اعزاز
رفتیم ما و عشق تو اندر میان از همام تبریزی غزل 112
1. رفتیم ما و عشق تو اندر میان هنوز
ساکن نگشت عربده عاشقان هنوز
چه می خورده است چشم نیم‌خوابش از همام تبریزی غزل 113
1. چه می خورده است چشم نیم‌خوابش
که او مست است وهشیاران خرابش
زهی شمایل موزون و قد دلبندش از همام تبریزی غزل 114
1. زهی شمایل موزون و قد دلبندش
که هر که دید رخش گشت آرزومندش
نبود خلاص ما را ز دو چشم از همام تبریزی غزل 115
1. نبود خلاص ما را ز دو چشم شوخ شنگش
که چو در کرشمه آید گذرد ز جان خدنگش
این نه دردیست که بی دوست از همام تبریزی غزل 116
1. این نه دردیست که بی دوست بود درمانش
خُنُک آن جان که نصیبی بود از جانانش
برو با ما صلاح و زهد مفروش از همام تبریزی غزل 117
1. برو با ما صلاح و زهد مفروش
که من پندت نخواهم کرد در گوش
اشتیاقی به مرادی نفروشد از همام تبریزی غزل 118
1. اشتیاقی به مرادی نفروشد درویش
ور بود تشنه جگر چشمهٔ حیوان در پیش
پرده خویش تویی پرده برانداز از همام تبریزی غزل 119
1. پرده خویش تویی پرده برانداز ز پیش
یار بارت ندهد تا نشوی دشمن خویش