غزلیات در دیوان مونس الارواح حیدر شیرازی

1 ملک ملک ملاحت، شه خوبان خطا!‏ ریختی خون دل سوخته، بی جرم و خطا

2 گفتم از ملک ملک شاد شوم، عقلم گفت به سراپرده ی سلطان نرسد دست گدا

3 گرد کوهت چه عجب گر چو کمر می گردم کز چه باشد تن و اندام تو در بند قبا

4 سینه از فرقت معشوقه کنم چون آتش دیده از حسرت دردانه کنم چون دریا

1 آمد به در مسجد آدینه نگاری یاقوت لبی، سنگدلی، سیم عذاری

2 شوخی شکری شیوه گری شهره ی شهری سروی سمنی گل بدنی تازه بهاری

3 شکر سخنی، نوش لبی، پسته دهانی شمشاد قدی، به زنخی، لاله عذاری

4 بر رهگذرش عاشق و دل خسته نشستم تا باز کند بر من دل خسته گذاری

1 بهار و باده و روی نگار خوش باشد نوای بلبل و بانگ هزار خوش باشد

2 نگار موی میان در کنار، وقت صبوح کنار سبزه، میان بهار خوش باشد

3 شراب در سر و مطرب حریف و ساقی مست نگار در بر و گل در کنار خوش باشد

4 بهار خرم و جام شراب و نغمه ی چنگ چگونه بی رخ آن غمگسار خوش باشد

1 بیا که درد مرا از لب تو درمان است ببین که چون سر زلفت دلم پریشان است

2 گرم به باد دهی، ز آتش تو خاک شوم که خاک پای تو خوشتر ز آب حیوان است

3 اگر اسیر کمند تو می شوم، چه شود اسیر گلشن رویت هزاردستان است

4 به یوسف نکنم نسبت ای عزیز! که تو هزار یوسفت اندر چه زنخدان است

1 بر چهرهٔ او هر که زمانی نگران شد مانند من از مهر رخش بی‌دل و جان شد

2 یارم به در مسجد نو بر لب جویی آمد چو گل تازه و چون سرو روان شد

3 بر سینه زدم سنگ و دلم تنگ شد از غم تا از برم آن سنگ دل تنگ دهان شد

4 در مجمع خوبان که به از حور بهشتند دلدار من آن دارد و دل عاشق آن شد

1 نیست در عالم کسی همتای تو من بنازم پیش سر تا پای تو

2 راحت جانی و نور دیده ای لاجرم در دیده کردم جای تو

3 شور در فرهاد مسکین افکند پسته ی شیرین شکرخای تو

4 از هوا چون گل دریدم پیرهن تا بدیدم نرگس شهلای تو

1 خیال دوست که در خواب می‌کند بازی درون دیدهٔ پُرآب می‌کند بازی

2 در آفتاب، سر زلف عنبرافشانش چو هندویی ز سر تاب می‌کند بازی

3 ز طوطی خط او چون نبات بگدازم از آنکه با شکر ناب می‌کند بازی

4 به گرد چشمهٔ نوش و لب شکربارش بنفشه با گل سیراب می‌کند بازی

1 امروز که در کوی خرابات الستم از حسرت یاقوت لبت باده پرستم

2 سجاده و تسبیح به یک گوشه نهادم وز کفر سر زلف تو زنار ببستم

3 ترک سر و زر کردم و دین و دل و دنیا در دیر مغان رفتم و فارغ بنشستم

4 دردانه طمع کردم و در دام فتادم فارغ شدم از دانه و از دام بجستم

1 ساقی! بیار باده و مطرب بساز ساز تا برگ عیش را بود از نغمه تو ساز

2 گر کعبه کوی دوست بود می کنم طواف ور قبله روی یار بود می برم نماز

3 تا همچو باز دیده فروختم ز غیر جز بر رخ تو می نکنم هر دو دیده باز

4 یک دم کرشمه ای کن و صد بی نوا بسوز روزی عنایتی کن و با عاشقی بساز

1 به حسرت از قفس سینه مرغ جان برود چو از برابرم آن یار دلستان برود

2 به یکدم از سپر نه سپهر درگذرد دمی که ناوک آه من از کمان برود

3 بیا بیا و دمی در کنار من بنشین که اگر دمی بنشینی غم از میان برود

4 شود چو زلف سیاه تو دیده ها تاریک چو نور روی تو از چشم عاشقان برود