غزلیات در دیوان مونس الارواح حیدر شیرازی

1 بت شکرسخن پسته‌دهان می‌گذرد مَهِ خورشیدرخ موی‌میان می‌گذرد

2 خلق شیراز! بدانید و نظر باز کنید کآفت مرد و زن و پیر و جوان می‌گذرد

3 تا من از سینهٔ مجروح سپر ساخته‌ام از دلم ناوک مژگان فلان می‌گذرد

4 به ظریفی و حریفی و لطیفی و خوشی یار من از همه خوبان جهان می‌گذرد

1 بیا که مردمک دیده غرقه در آب است ببین که اشک روانم به رنگ عناب است

2 به یاد یار گل اندام، خار همچو سنان به زیر پهلوی مجروح من چو سنجاب است

3 ز حال دیده ی بی خواب من چه غم دارد ستمگری که ز جام غرور در خواب است

4 ز گریه مردم دریانشین دیده ی من به حسرت گهری در میان غرقاب است

1 به طرّهٔ طیرهٔ مشکی، به چهره غیرت ماه که‌ای، چه‌ای، چه کسی؟ لا اله الا الله

2 تو نور چشم منی زآن سبب که در شب و روز ندیده دیدهٔ من بی‌رخت سفید و سیاه

3 بر آنکه در نظر عاشقان کنی گذری بود ز هر طرفی صدهزار دیده به راه

4 چو زلف چون رسنت عاشقان به بند کشد درافکند به زنخ صد هزار خسته به چاه

1 پرتو روی تو از روی صفا می‌بینم مردم چشم تو در عین حیا می‌بینم

2 در لبت می‌نگرم، جوهر جان می‌یابم در رخت می‌نگرم، صنع خدا می‌بینم

3 شام گیسوی تو یا ملک ختن می‌نگرم؟ زلف پرچین تو یا مشک خطا می‌بینم؟

4 گرد کوه از سر غیرت چو کمر می‌گردم زآنکه اندام تو در بند قبا می‌بینم

1 ساقی! بده آن باده که هنگام بهارست صحن چمن از سنبل و گل چون رخ یارست

2 نرگس که بود بر کف او ساغر زرین چون نرگس مخمور تو در عین خمارست

3 وقت گل اگر دست دهد یار گل اندام می نوش که هنگام می و بوس و کنارست

4 در سینه ی عشاق ز آسیب هوایی ای سیب زنخدان، تو چه دانی که چه نارست

1 باز ازین واقعه ما را دل و جان می‌سوزد نه دل ما، که دل خلق جهان می‌سوزد

2 گوییا آتش دوزخ به جهان در زده‌اند که دل مرد و زن و پیر و جوان می‌سوزد

3 چنگ در چنگ مغنی ز درون می‌نالد شمع در مجلس ما گریه‌کنان می‌سوزد

4 نه منم سوخته در دهر که از آتش مهر دل چرخ از غم سلطان جهان می‌سوزد

1 ماه ملایک منظری، سنگین دلی سیمین بری رشک بتان آزری، جان و دل از من می بری

2 گل شمه ای از بوی تو، شب تاره ای از موی تو مه پرتوی از روی تو، در آسمان دلبری

3 خورشیدروی و مه وشی، با لعل همچون آتشی خطی ز سنبل می کشی بر گرد گلبرگ طری

4 شد خاک جسم پاک من، خون شد دل غمناک من گر بگذری بر خاک من جان در تنم باز آوری

1 از پردهٔ صبح دوم خورشید تابان می‌رسد یا در بر صاحبدلان آن راحت جان می‌رسد

2 در مجلس آزادگان در بزم کار افتادگان گلبرگ خندان می‌دمد، سرو خرامان می‌رسد

3 یعقوب بینا می‌شود، دولت مهیا می‌شود کز ملک مصر دلبری یوسف به کنعان می‌رسد

4 با روی چون حور و پری، با زلف و خال عنبری با مهر و ماه و مشتری سلطان خوبان می‌رسد

1 ای گل! هزار بلبل بیدل اسیر تست تنگ شکر خجل ز لب دلپذیر تست

2 در پیش خاص و عام تمام است و روشن است شعری که وصف روی چو بدر منیر تست

3 از عمر خویش برخورد آن کس که در جهان یک لحظه در برش بر همچون حریر تست

4 گر بی کمان ابروی تو ناله ای کنم عیبم مکن که بر جگرم زخم تیر تست

1 علی الصباح که سلطان طارم ازرق فراز گنبد فیروزه گون بزد سنجق

2 ز بیم خنجر خورشید، لشکر انجم ز روی چرخ گریزان شدند چون زیبق

3 ز خواب صبح چون ملاح روز سر برداشت روانه کرد درین بحر نیلگون زورق

4 ز روی صدق، به صابون مهر، گازر روز سحر ز دامن گردون بشست روی شفق