غزلیات هلالی جغتایی

1 عشقبازی چه بلا فکر خطایی بودست! عشق خود عشق نبودست، بلایی بودست

2 کاش بینند بی خبران حسن ترا تا بدانند که ما را چه خدایی بودست

3 در دیاری که گل روی ترا پروردند خوش بهاری و فرح بخش هوایی بودست!

4 عهد کردی که وفا پیشه کنی، جهد بکن تا بدانم که درین عهد وفایی بودست

1 راه وفا پیش گیر، کان ز جفا خوشترست گر چه جفایت خوشست، لیک وفا خوشترست

2 روی چو گل برگ تو از همه گلها فزون کوی چو گلزار تو از همه جا خوشترست

3 هجر بتان ناخوشست، سرزنش خلق نیز دیدن روی رقیب از همه ناخوشترست

4 بارخش، ای نقشبند، دعوی صورت مکن صنعت خود را مبین، صنع خدا خوشترست

1 دلهای مردمان بنشاط جهان خوشست در دل مرا غمیست، که خاطر بآن خوشست

2 چون نیست خوشدل از تن زارم سگ درش سگ بهتر از کسی، که باین استخوان خوشست

3 خوش نیست چشم مردم بیگانه جای یار چون یار من پریست ز مردم نهان خوشست

4 از درد ناله کردم و درمان من نکرد گویا دلش بدرد من ناتوان خوشست

1 مرا ز عشق تو صد گونه محنت و المست هزار محنت و با محنتی هزار غمست

2 اگر چه با من مسکین بسی جفا کردی زیاده ساز جفا را، که این هنوز کمست

3 تویی حیات من و من ز فرقتت بیمار بیا، که یک دو سه روزی حیات مغتنمست

4 بیا و بر سر بیمار خود دمی بنشین مرو، که آنچه تمنای تست دم بدمست

1 جان من، الله الله! این چه تنست؟ نه تن تست، بلکه جان منست

2 این که گل در عرق نشست و گداخت همه از انفعال آن بدنست

3 صد سخن گفتمت، بگو سخنی کین همه از برای یک سخنست

4 هست دشنام تلخ تو شیرین چون نباشد؟ کزان لب و دهنست

1 این همه لاله، که سر بر زده از خاک منست پارهای جگر سوخته چاک منست

2 درد عشاق ز درمان کسی به نشود خاصه دردی، که نصیب دل غمناک منست

3 استخوانهای من از خاک درش بردارید باغ فردوس چه جای خس و خاشاک منست؟

4 همه کس را بجمالش نظری هست ولی لایق چهره پاکش نظر پاک منست

1 این چنین بیرحم و سنگین دل، که جانان منست کی دل او سوزد از داغی، که بر جان منست؟

2 ناصحا، بیهوده میگویی که: دل بردار ازو من بفرمان دلم، کی دل بفرمان منست؟

3 در علاج درد من کوشش مفرما، ای طبیب زانکه هر دردی که از عشقست درمان منست

4 بیدلان را نیست غیر از جان سپردن مشکلی آنچه ایشان راست مشکل، کار آسان منست

1 بهر که قصه دل گفته ام دلش خونست توهم مپرس ز من، تا نگویمت چونست

2 منم، که درد من از هیچ بیدلی کم نیست تویی، که ناز تو از هر چه گویم افزونست

3 مگو که: خواب اجل بست چشم مردم را که چشم بندی آن نرگس پر افسونست

4 همای وصل تو پاینده باد بر سر من که زیر سایه او طالعم همایونست

1 نخل بالای تو سر تا بقدم شیرینست این چه نخلست که هم نازک و هم شیرینست؟

2 بسکه چون نیشکری نازک و شیرین و لطیف بند بند تو، ز سر تا بقدم شیرینست

3 گر چه در عهد تو شیرین سخنان بسیارند کس بشیرین سخنی مثل تو کم شیرینست

4 دم صبحست، بیا، تا قدح از کف ننهیم که می تلخ درین یک دو سه دم شیرینست

1 برخیز، تا نهیم سر خود بپای دوست جان را فدا کنیم، که صد جان فدای دوست

2 در دوستی ملاحظه مرگ و زیست نیست دشمن به از کسی، که نمیرد برای دوست

3 حاشا! که غیر دوست کند جا بچشم من دیدن نمیتوان دگری را بجای دوست

4 از دوست، هر جفا که رسد، جای منتست زیرا که نیست هیچ وفا چون جفای دوست