ای که از یار نشان می طلبی، از هلالی جغتایی غزل 48
1. ای که از یار نشان می طلبی، یار کجاست؟
همه یارند، ولی یار وفادار کجاست؟
ای که می پرسی ز من کان ماه از هلالی جغتایی غزل 49
1. ای که می پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست؟
منزل او در دلست، اما ندانم دل کجاست
روز نوروزست، سرو گل عذار از هلالی جغتایی غزل 50
1. روز نوروزست، سرو گل عذار من کجاست؟
در چمن یاران همه جمعند یار من کجاست؟
ای باد صبح، منزل جانان از هلالی جغتایی غزل 51
1. ای باد صبح، منزل جانان من کجاست؟
من مردم، از برای خدا، جان من کجاست؟
ز باغ عمر عجب سرو قامتی از هلالی جغتایی غزل 52
1. ز باغ عمر عجب سرو قامتی برخاست
بگو که: در همه عالم قیامتی برخاست
هر آتشین گلی، که بر اطراف از هلالی جغتایی غزل 53
1. هر آتشین گلی، که بر اطراف خاک ماست
از آتش دل و جگر چاک چاک ماست
عکس آن لبهای میگون در شراب از هلالی جغتایی غزل 54
1. عکس آن لبهای میگون در شراب افتاده است
حیرتی دارم که: چون آتش در آب افتاده است؟
مه ز جور فلک دوتا شده است؟ از هلالی جغتایی غزل 55
1. مه ز جور فلک دوتا شده است؟
یا ز مه پاره ای جدا شده است
رفتست عزیز من و مکتوب نوشتست از هلالی جغتایی غزل 56
1. رفتست عزیز من و مکتوب نوشتست
یوسف خبر خویش بیعقوب نوشتست
دارم شبی، که دوزخ از آن از هلالی جغتایی غزل 57
1. دارم شبی، که دوزخ از آن شب علامتست
از روز من مپرس، که آن خود قیامتست
ماه من، عیدست و شهری را از هلالی جغتایی غزل 58
1. ماه من، عیدست و شهری را نظر بر روی تست
روی تو چون ماه عید و ماه نو ابروی تست
دلم بسینه سوزان مشوش افتادست از هلالی جغتایی غزل 59
1. دلم بسینه سوزان مشوش افتادست
دل از کجا؟ که درین خانه آتش افتادست