غزلیات هلالی جغتایی

1 هست آرزوی کشتن آن تند خو مرا گر او نکشت، می کشد این آرزو مرا

2 جان من از جدایی آن مه بلب رسید ای وای! گر فلک نرساند باو مرا

3 با ذوق جستجوی تو آسوده خاطرم آسودگی مباد ازین جستجو مرا

4 ننگست عاشقان جهان را ز نام من عاشق مگوی، هر چه توانی بگو مرا

1 ز سوز سینه، هر دم، چند پوشم داغ هجران را؟ دگر طاقت ندارم، چاک خواهم زد گریبان را

2 بزن یک خنجر و از درد جان کندن خلاصم کن چرا دشوار باید کرد بر من کار آسان را؟

3 نمی خواهم که خط بالای آن لب سایه اندازد که بی ظلمت صفای دیگرست آن آب حیوان را

4 بزلفت بسته شد دلهای مشتاقان، بحمدالله عجب جمعیتی روزی شد این جمع پریشان را!

1 نهادی بر دلم داغ فراق و سوختی جان را بداغ و درد دوری چند سوزی دردمندان را!

2 منه زین بیشتر چون لاله داغی بر دل خونین که از دست تو آخر چاک خواهم زد گریبان را

3 شدم در جستجوی کعبه وصلت، ندانستم که همچون من بود سر گشته بسیار این بیابان را

4 اگر چشم خضر بر لعل جان بخش تو افتادی بعمر خود نکردی یاد هرگز آب حیوان را

1 بروز غم، سگش خواهم، که پرسد خاکساران را که یاران در چنین روزی بکار آیند یاران را

2 عجب خاری خلید از نو گلی در سینه ریشم! که برد از خاطر من خار خار گل عذاران را

3 ز ناز امروز با اغیار خندان میرود آن گل دریغا! تازه خواهد کرد داغ دل فگاران را

4 بصد امید عزم کوی او دارند مشتاقان خداوندا، بامیدی رسان امیدواران را

1 بچه نسبت کنم آن سرو قد دلجو را؟ هر چه گویم، به از آنست، چه گویم او را؟

2 مشنو، از بهر خدا، در حق من قول رقیب که نکو نیست شنیدن خبر بد گو را

3 آنکه بد خوی مرا داد چنان روی نکو کاشکی خوی نکوهم دهد آن بد خو را

4 تیغ بر من چه زنی؟ حیف که همچون تو کسی بهر آزار سگی رنجه کند بازو را

1 گه نمک ریزد بخم، گه بشکند پیمانه را محتسب تا چند در شور آورد می خانه را؟

2 هر کجا شبها ز سوز خویش گفتم شمه ای شمع را بگداختم، آتش زدم پروانه را

3 قصه پنهان ما افسانه شد، این هم خوشست پیش او شاید رفیقی گوید این افسانه را

4 این همه بیگانگی با آشنایان بس نبود؟ کاشنای خویش کردی مردم بیگانه را

1 ای شوخ، مکش عاشق خونین جگری را شوخی مکن، انگار که کشتی دگری را

2 خواهی که ز هر سو نظری سوی تو باشد زنهار! مرنجان دل صاحب نظری را

3 زین پیر فلک هیچ کسی یاد ندارد ای تازه جوان، همچو تو زیبا پسری را

4 روزی که در وصل برویم بگشایی از عالم بالا بگشایند دری را

1 دیدیدیم ز یاران وفادار بسی را لیکن چو سگان تو ندیدیم کسی را

2 قطع هوس و ترک هوی کن، که درین راه چندان اثری نیست هوی و هوسی را

3 فریاد! که فریاد کشیدیم و ندیدیم در بادیه عشق تو فریادرسی را

4 تا از لب شیرین مگسان کام گرفتند گیرند به از خیل ملایک مگسی را

1 بحمدالله که صحت داد ایزد پادشاهی را برآورد از سر نو بر سپهر حسن ماهی را

2 معاذالله! اگر می کاست یک جو خرمن حسنش بباد نیستی می داد هر برگ گیاهی را

3 چو پا برداشتی، ای نرگس رعنا، بغمازی قدم آهسته نه، دیگر مرنجان خاک راهی را

4 بشکر آنکه شاه مسند حسنی، بصد عزت مران از خاک راه خود بخواری دادخواهی را

1 بنام ایزد، میان مردمان آن تندخو با ما چه خوش باشد که ما در گوشه ای باشیم و او با ما

2 ز بد خویی بما جنگ و باغیار آشتی دارد چه دارد؟ یارب! این بیگانه خوی جنگجو با ما؟

3 کنون خود از نکورویی چه با ما میکند هر دم؟ چه گویم تا چه خواهد کرد زان خوی نکو با ما؟

4 بکویت آمدیم و آرزوی ما نشد حاصل ز کویت می رویم اینک، هزاران آرزو با ما