غزلیات هلالی جغتایی

1 به چشم لطف اگر بینی گرفتاران رسوا را به ما هم گوشه چشمی که، رسوا کرده‌ای ما را

2 پس از مردن نخواهم سایه طوبی ولی خواهم که روزی سایه بر خاکم فتد آن سرو بالا را

3 حذر کن از دم سرد رقیب، ای نوگل خندان که از باد خزان آفت رسد گل‌های رعنا را

4 دلا، تا می‌توان امروز فرصت را غنیمت دان که در عالم نمی‌داند کسی احوال فردا را

1 سعی کردم که شود یار ز اغیار جدا آن نشد عاقبت و من شدم از یار جدا

2 از من امروز جدا می‌شود آن یار عزیز همچو جانی که شود از تن بیمار جدا

3 گر جدا مانم از او خون مرا خواهد ریخت دل خون گشته جدا، دیده خونبار جدا

4 زیر دیوار سرایش تن کاهیده من همچو کاهیست که افتاده ز دیوار جدا

1 ای شوخ، مکش عاشق خونین جگری را شوخی مکن، انگار که کشتی دگری را

2 خواهی که ز هر سو نظری سوی تو باشد زنهار! مرنجان دل صاحب نظری را

3 زین پیر فلک هیچ کسی یاد ندارد ای تازه جوان، همچو تو زیبا پسری را

4 روزی که در وصل برویم بگشایی از عالم بالا بگشایند دری را

1 یک دو روزی می گذارد یار من تنها مرا وه! که هجران می کشد امروز، یا فردا مرا

2 شهر دلگیرست، تا آهنک صحرا کرد یار میروم، شاید که بگشاید دل از صحرا مرا

3 یار آنجا و من این جا، وه! چه باشد گر فلک یار را این جا رساند، یا برد آنجا مرا

4 ناله کمتر کن، دلا، پیش سگانش بعد ازین چند سازی در میان مردمان رسوا مرا؟

1 گل رویت عرق کرد از می ناب ز شبنم تازه شد گل برگ سیراب

2 بناز آن چشم را از خواب مگشای همان بهتر که باشد فتنه در خواب

3 تعالی الله! چه حسنست اینکه هر روز دهد سر پنجه خورشید را تاب؟

4 ز پا افتادم، آخر دست من گیر همین گویم: مرا دریاب، دریاب

1 نمی توان بجفا قطع دوستداری ما که از جفای تو بیشست با تو یاری ما

2 بسی چو ابر بهاران گریستیم و هنوز گلی نرست ز باغ امیدواری ما

3 بچشم چون تو عزیزی شدیم خوار ولی ز عزت دگران بهترست خواری ما

4 غبار کوی تو ما را ز چهره دور مباد که با تو می کند اظهار خاکساری ما

1 بچه نسبت کنم آن سرو قد دلجو را؟ هر چه گویم، به از آنست، چه گویم او را؟

2 مشنو، از بهر خدا، در حق من قول رقیب که نکو نیست شنیدن خبر بد گو را

3 آنکه بد خوی مرا داد چنان روی نکو کاشکی خوی نکوهم دهد آن بد خو را

4 تیغ بر من چه زنی؟ حیف که همچون تو کسی بهر آزار سگی رنجه کند بازو را

1 ای شهسوار حسن، سر افراز کن مرا ای من سگت، بسوی خود آواز کن مرا

2 تا با تو راز گویم و فارغ شوم دمی بهر خدا، که همدم و همراز کن مرا

3 لطف تو معجزیست، که بر مرده جان دهد لطفی نما و زنده ز اعجاز کن مرا

4 چون کاکل تو چند توان گشت بر سرت؟ تیغی بگیر و از سر خود باز کن مرا

1 من و بیداری شب‌ها و شب تا روز یارب‌ها نبیند هیچ‌کس در خواب، یارب! اینچنین شب‌ها

2 گشادی تا لب شیرین به دشنام دعاگویان دعا می‌گویم و دشنام می‌خواهم از آن لب‌ها

3 خدا را! جان من، بر خاک مشتاقان گذاری کن که در خاک از تمنای تو شد فرسوده قالب‌ها

4 سیه‌روزان هجران را چه حاصل بی‌تو از خوبان؟ که روز تیره را خورشید می‌باید، نه کوکب‌ها

1 ای نور خدا در نظر از روی تو ما را بگذار که در روی تو بینیم خدا را

2 تا نکهت جان بخش تو همراه صبا شد خاصیت عیسیست دم باد صبا را

3 هر چند که در راه تو خوبان همه خاکند حیفست که بر خاک نهی آن کف پا را

4 پیش تو دعا گفتم و دشنام شنیدم هرگز اثری بهتر ازین نیست دعا را