غزلیات هلالی جغتایی

1 تا عمر بود، در هوس روی تو باشم در خاک شوم، خاک سر کوی تو باشم

2 فردای قیامت نروم جانب طوبی در سایه سرو قد دلجوی تو باشم

3 خوش آنکه زبان از پی دشنام برآری من دست برآورده، دعاگوی تو باشم

4 پهلوی تو پیوسته نشینند رقیبان تا من نتوانم که بپهلوی تو باشم

1 ای کجی آموخته پیوسته از ابروی خویش راستی هم یادگیر از قامت دلجوی خویش

2 کعبه ما کوی تست، از کوی خود ما را مران قبله ما روی تست، از ما مگردان روی خویش

3 سر ببالین فراغت هر کسی شب تا بروز ما و غمهای تو و سر بر سر زانوی خویش

4 شب چو بر خاک درت پهلو نهادم گفت دل: من ز پهلوی تو در عیشم، تو از پهلوی خویش

1 در کوی بتان نیست کسی زار تر از من در پیش عزیزان جهان خوارتر از من

2 گفتی که: مرا یار وفادار بسی هست هستند، ولی نیست وفادارتر از من

3 گر طالب آنی که: بیاری بنشینی بنشین، که ترا نیست کسی یار تر از من

4 چون غنچه اگر سینه تنگم بشکافی دانی که: نبودست دل افگار تر از من

1 چند پنهان کنم افسانه هجران از تو؟ حال من بر همه پیداست، چه پنهان از تو؟

2 شمع جمعی و همه سوخته وصل تواند گنج حسنی و جهانی همه ویران از تو

3 باری، ای کافر بی رحم، چه در دل داری؟ که نیاسود دل هیچ مسلمان از تو

4 جیب گل پیرهنان چاک شد از دست غمت ورنه بودی همه را سر بگریبان از تو

1 عید قربان شد، بیا عاشق کشی بنیاد کن دردمندان را بدرد نو مبارک باد کن

2 گفته ای: در دین ما رسم فراموشی خطاست چون کنی از ما فراموش، این سخن را یاد کن

3 با من آغاز تکلم کردی و بیخود شدم تا از اول بشنوم، بار دگر بنیاد کن

4 زینهار! ای دل، چو آن سلطان خوبان در رسد حال ما را عرضه ده، کر نشنود فریاد کن

1 از پی آن دلبر شیرین شمایل می روم دل پی او رفت و من هم از پی دل می روم

2 می روم نزدیک آن قصاب و گو: خونم بریز من هلاک قتل خویشم، سوی قاتل می روم

3 گر زند تیغ، از سر کویش نخواهم رفت، لیک چند گامی همچو مرغ نیم بسمل می روم

4 چون بکوی او روم ترسم رقیبان پی برند زانکه من در گریه خود پای در گل می روم

1 ای که از خوبان مراد ما تویی مقصود هم چون تویی هرگز نبودست و نخواهد بود هم

2 تا بسودای تو افتادیم در بازار عشق از زیان هر دو عالم فارغیم، از سود هم

3 بس که بخت بد مرا سرگشته دارد چون فلک از فلک ناشادم و از بخت ناخشنود هم

4 گرد راهش گر برویم گل نخواهد کرد عشق چشم من گریان چرا شد، چهره گردآلوده هم؟

1 صبح امید همانست و رخ یار همان تار آن طره شبرنگ و شب تار همان

2 نیست چون هیچ تفاوت ز رقیبان با من پیش تو یار همان باشد و اغیار همان

3 طی شد افسانه هر عاشق و معشوق، که بود قصه ما و تو در کوچه و بازار همان

4 همره غیر چو باشی دلم آزرده مکن جان من، بس بود آزار دل زار همان

1 ما که از سوز تو در گریه زاریم چو شمع خبر از سوختن خویش نداریم چو شمع

2 پیش تیغ تو سر از تن بگذاریم ولی شعله شوق تو از سر نگذاریم چو شمع

3 تاب هنگامه اغیار نداریم، که ما کشته و سوخته خلوت یاریم چو شمع

4 هست چون آتش ما بر همه عالم روشن سوز خود را بزبان بهر چه آریم چو شمع؟

1 بیار بی وفا عمری وفا کردم ندانستم بامید وفا بر خود جفا کردم ندانستم

2 دل آزاری، که هرگز دیده بر مردم نیندازد بسان مردمش در دیده جا کردم ندانستم

3 اگر گفتم که: دارد یار من آیین دلجویی معاذالله! غلط کردم، خطا کردم، ندانستم

4 بلای جان من آن شوخ و من افتاده در کویش دریغا! خانه در کوی بلا کردم ندانستم