آمده ای بمنزلم، ای مه نازنین، فرو از جغتایی غزل 347
1. آمده ای بمنزلم، ای مه نازنین، فرو
ماه مگر ز آسمان آمده بر زمین فرو؟
باز، ای سوار شوخ، کجا می روی؟ مرو از جغتایی غزل 348
1. باز، ای سوار شوخ، کجا می روی؟ مرو
آه این چه رفتنست؟ چرا می روی؟ مرو
این چه چشسمت؟ که بی خوابم ازو از جغتایی غزل 349
1. این چه چشسمت؟ که بی خوابم ازو
وین چه زلفست؟ که بی تابم ازو
یار وداع می کند، تاب وداع یار کو؟ از جغتایی غزل 350
1. یار وداع می کند، تاب وداع یار کو؟
وعده وصل می دهد، طاقت انتظار کو؟
بر سر راه تو بودم، که رسیدی ناگاه از جغتایی غزل 351
1. بر سر راه تو بودم، که رسیدی ناگاه
جلوه ای کردی و آن جلوه مرا برد ز راه
هر کس که نیست کشته عشقت هلاک به از جغتایی غزل 352
1. هر کس که نیست کشته عشقت هلاک به
هر کس که نیست خاک رهت، زیر خاک به
چشم او می خورده و خود را خراب انداخته از جغتایی غزل 353
1. چشم او می خورده و خود را خراب انداخته
تا نبیند سوی من، خود را بخواب انداخته
بلبل بباغ و جغد بویرانه ساخته از جغتایی غزل 354
1. بلبل بباغ و جغد بویرانه ساخته
هر کس بقدر همت خود خانه ساخته
ماییم جا بگوشه می خانه ساخته از جغتایی غزل 355
1. ماییم جا بگوشه می خانه ساخته
خود را حریف ساغر و پیمانه ساخته
آن سایه نیست، دایم دنبال او فتاده از جغتایی غزل 356
1. آن سایه نیست، دایم دنبال او فتاده
چون من سیاه بختی سر در پیش نهاده
جان من، گاهی سخن کن ز آن لب و کامی بده از جغتایی غزل 357
1. جان من، گاهی سخن کن ز آن لب و کامی بده
ور سخن با عاشقان حیفست، دشنامی بده
کیست آن سرو روان؟ کز ناز دامن بر زده از جغتایی غزل 358
1. کیست آن سرو روان؟ کز ناز دامن بر زده
جامه گلگون کرده و آتش بعالم در زده