غزلیات هلالی جغتایی

1 مرا چه زهره که گویم: غلام روی تو باشم؟ سگ غلام غلام سگان کوی تو باشم

2 اگر به سوی تو گاهی کنم ز دور نگاهی هنوز بر حذر از نازکی خوی تو باشم

3 چو سر عشق تو گفتن میان خلق نشاید به گوشه‌ای بنشینم، به گفتگوی تو باشم

4 زهی خجسته زمانی! که بعد مرگ رقیبان نشسته، با دل آسوده، روبروی تو باشم

1 بخاک من گذری کن، چو در وفای تو میرم که زنده گردم و بار دگر برای تو میرم

2 نهادم از سر خود یک بیک هوی و هوس را همین بود هوس من که: در هوای تو میرم

3 دل از جفای تو خون شد، روا مدار که عمری دم از وفا زنم و آخر از جفای تو میرم

4 تویی که: جان جهانی فزاید از لب لعلت منم که هر نفس از لعل جانفزای تو میرم

1 خوش باشد اگر باشم در طرف چمن با او من باشم و او باشد، او باشد و من با او

2 بر هم زدن چشمش جان می برد از مردم کی زنده توان بودن یک چشم زدن با او؟

3 با او چو پس از عمری خواهم سخنی گویم هرگز نشود پیدا تقریب سخن با او

4 جانم بر جانانست، من خود تن بی جانم آری ز کجا باشد جان در تن و تن با او؟

1 در قبای ارغوانی قد آن سرو روان هست چون نازک نهالی از درخت ارغوان

2 عاشقم، جایی، ولیکن او کجا و من کجا؟ من کهن پیر گدا، او پادشاه نوجوان

3 روی نیکو دیدم و از طعن بد گو سوختم کس مبیناد آنچه من دیدم ز روی نیکوان!

4 بس که خیل عاشقان رفتند از شهر وجود راه صحرای عدم شد کاروان در کاروان

1 دلم ز دست شد، از دست دل چه چاره کنم؟ اگر بدست من افتد، هزار پاره کنم

2 خوشست بزم تو، لیکن کجاست طاقت آن که در میان رقیبان ترا نظاره کنم؟

3 مگو: کناره کن از من، که جان ز کف ندهی تو در میانه جانی، چه سان کناره کنم؟

4 اگر چه سنگدلی، از من این مناسب نیست که نسبت دل سختت بسنگ خاره کنم

1 آنکه از آب حیات آزرده می گردد تنش کی توان دیدن بروز جنگ غرق آهنش؟

2 آنکه بر دوشش گرانی می کند جیب قبا چون روا دارد کسی بار زره بر گردنش؟

3 خوش نباشد در قبای آهنین آن سیمتن ای خوش آن روزی که بینم در ته پیراهنش!

4 آن تن پاک از لطافت هست چون آب حیات غالبا موج همان آبست شکل جوشنش

1 مردم از درد و نگفتی: دردمند ماست این دردمندان را نمی پرسی، چه استغناست این؟

2 سایه بالای آن سرو از سر من کم مباد! زانکه بر من رحمتی از عالم بالاست این

3 خواستم کان سرو روزی در کنار آید، ولی با کجی های فلک هرگز نیاید راست این

4 جای دل در سینه بود و جای تیرت در دلم آن ز جا رفتست؟ اما هم چنان برجاست این

1 نقد جان را در بهای زلف جانان می دهم عاشقم و ز بهر سودای چنین جان می دهم

2 ای که از حال من آشفته می پرسی، مپرس کز پریشانی خبرهای پریشان می دهم

3 پیش آن لب زار می میرم، زهی حسرت! که من تشنه لب جان بر کنار آب حیران می دهم

4 این چنین کز چشم من هر گوشه می بارد سرشک عاقبت از گریه مردم را بتوفان می دهم

1 ای پریچهره من، چند نشینی بکسان؟ دامن چون تو گلی حیف که گیرند خسان!

2 ماه من، چند باغیار کنی هم نفسی؟ تیره شد آینه لطف تو زین هم نفسان

3 پیش هر سفله بشیرین سخنی لب مگشا شکرستان تو حیفست بکام مگسان

4 تکیه بر عشق جوانان هوسناک مکن که بغیر از هوسی نیست درین بوالهوسان

1 عجب شکسته‌دل و زار و ناتوان شده‌ام! چنان که هجر تو می‌خواست، آنچنان شده‌ام

2 تو آفتابی و من ذره، ترک مهر مکن که در هوای توام، گر بر آسمان شده‌ام

3 به گفت‌وگوی تو افسانه گشته‌ام همه‌جا به جست‌وجوی تو آواره جهان شده‌ام

4 خدای را، دگر، ای باد، سوی من مگذر که من به کوی کسی خاک آستان شده‌ام