غزلیات هلالی جغتایی

1 چو لاله سینه من کاش پاره پاره کنند! بداغهای درون یک بیک نظاره کنند

2 بپیش یار دلم را، چو غنچه، بشکافند باو جراحت پنهانم آشکاره کنند

3 ز سیل دیده خرابم، ز سوز سینه کباب میان آتش و آبم، ز من کناره کنند

4 ز اشک و چهره زردم اگر نیند آگاه شبی تفحص آن از مه و ستاره کنند

1 روز نوروزست، سرو گل عذار من کجاست؟ در چمن یاران همه جمعند یار من کجاست؟

2 مونسم جز آه و یارب نیست شبها تا بروز آه و یارب! مونس شبهای تار من کجاست؟

3 گشته مردم، هر یکی، امروز، صید چابکی چابک صید افگن مردم شکار من کجاست؟

4 نیست یک ساعت قرار این جان بی آرام را یارب! آن آرام جان بی قرار من کجاست؟

1 هردم از چشم تو دل را نظری می‌باید صد نظر دید و هنوزش دگری می‌باید

2 آن قدر سرکشی و ناز، که باید، داری شیوه مهر و وفا هم قدری می‌باید

3 هرچه در عالم خوبی‌ست از آن خوب‌تری نتوان گفت کزان خوب‌تری می‌باید

4 به امید نظری در گذرت خاک شدیم از تو بر ما نظری و گذری می‌باید

1 دلم بسینه سوزان مشوش افتادست دل از کجا؟ که درین خانه آتش افتادست

2 خوشیم با غم عشقت، که وقت او خوش باد! چه خوش غمیست! که ما را باو خوش افتادست

3 صفای باده و رخسار ساده هوشم برد شراب و ساقی ما هر دو بی غش افتادست

4 بخط و خال رخ آراستی و حیرانم که این صحیفه بغایت منقش افتادست

1 ترا گهی که نظر بر من خراب افتد دلم ز بسکه تپد در من اضطراب افتد

2 دلم بیاد لبت هر زمان شود بیخود علی الخصوص زمانی که در شراب افتد

3 تو چون شراب خوری با رقیب خنده زنان ز خنده تو نمک در دل کباب افتد

4 ز بهر جلوه چو خورشید من رود بر بام بخانها همه از روزن آفتاب افتد

1 من عاشق و دیوانه و مستم، چه توان کرد؟ می خواره و معشوق پرستم، چه توان کرد؟

2 گر ساغر سی روزه کشیدم، چه توان گفت؟ ور توبه چل ساله شکستم، چه توان کرد؟

3 گویند که: رندی و خراباتی و بد نام آری، بخدا، این همه هستم، چه توان کرد؟

4 من رسته ام از قید خرد، هیچ مگویید ور زانکه ازین قید نرستم، چه توان کرد؟

1 یار، هر چند که رعنا و سهی قد باشد گر بعشاق نکویی بکند بد باشد

2 مقصد اهل نظر خاک در تست، بلی چون تو مقصود شوی کوی تو مقصد باشد

3 آنکه در حسن بود یکصد خوبان جهان حسن خلقی اگرش هست یکی صد باشد

4 الف قد تو پیش همه مقبول افتاد این نه حرفیست که بروی قلم رد باشد

1 اگر چون تو سروی ز جایی برآید شود رستخیز و بلایی برآید

2 خدا را، لب خود بدشنام بگشا که از هر زبانی دعایی برآید

3 تو سلطان حسنی و عالم گدایت چنان کن که کار گدایی برآید

4 چه کم گردد، آخر، ز جاه و جلالت اگر حاجت بینوایی برآید؟

1 تا کی آن شوخ نظر بر دگری اندازد؟ کاشکی جانب ما هم نظری اندازد

2 آه از آن خنجر مژگان، که بهر چشم زدن چاکها در دل خونین جگری اندازد

3 بخت بد گر نرساند خبر وصل ترا باری از مرگ رقیبان خبری اندازد

4 ای خوش آن عاشق پر ذوق، که از غایت شوق دست در گردن زرین کمری اندازد

1 پیش از روزی، که خاک قالبم گل ساختند بهر سلطان خیالت کشور دل ساختند

2 صد هزاران آفرین بر کلک نقاشان صنع کز گل و آب این چنین شکل و شمایل ساختند

3 خوبرویان را جفا دادند و استغنا و ناز بر گرفتاران، بغایت، کار مشکل ساختند

4 کار ما این بود کز خوبان نگه داریم دل عاقبت ما را ز کار خویش غافل ساختند