غزلیات هلالی جغتایی
1 آمد آن سنگین دل و صد رخنه در جان کرد و رفت ملک جان را از سپاه غمزه ویران کرد و رفت
2 آنکه در زلف پریشانش دل ما جمع بود جمع ما را، همچو زلف خود، پریشان کرد و رفت
3 قالب فرسوده ما خاک بودی کاشکی! بر زمین کان شهسوار شوخ جولان کرد و رفت
4 گر دل از دستم بغارت برد، چندان باک نیست غارت دل سهل باشد، غارت جان کرد و رفت
1 گفتی: بگو که: در چه خیالی و حال چیست؟ ما را خیال تست، ترا در خیال چیست؟
2 جانم بلب رسید، چه پرسی ز حال من؟ چون قوت جواب ندارم، سؤال چیست؟
3 بی ذوق را ز لذت تیغت چه آگهی؟ از حلق تشنه پرس که: آب زلال چیست؟
4 گفتم: همیشه فکر وصال تو می کنم در خنده شد که: این همه فکر محال چیست؟
1 خوبرویان، چون بشوخی قصد مرغ دل کنند اولش سازند صید و آخرش بسمل کنند
2 یارب، این سنگین دلان را شیوه رحمی بده تا مراد عاشق بیچاره را حاصل کنند
3 چون تو سروی برنخیزد، گر چه در باغ بهشت خاک آدم را بآب زندگانی گل کنند
4 پیش ما بر روی جانان پرده می دارد رقیب کاشکی آن پرده را بر روی او حایل کنند
1 روز هجران تو، یارب! ز کجا پیش آمد؟ این چه روزیست که پیش من درویش آمد؟
2 آن بلایی که ز اندیشه آن میمردم عاقبت پیش من عاقبت اندیش آمد
3 با قد همچو خدنگ از دل من بیرون آی که مرا تیر بلا بر جگر ریش آمد
4 چشم بر هم مزن و هر طرف از ناز مبین که بریش دلم از هر مژه صد نیش آمد
1 زان دل به جانب سگ کوی تو می‌کشد کو دامنم گرفته، به سوی تو می‌کشد
2 دانی چرا به دامنت آویخته دلم؟ خود را به این بهانه به کوی تو می‌کشد
3 صاحبدلی، که یافت سررشتهٔ مراد سررشته‌اش به حلقه موی تو می‌کشد
4 فارغ ز بوی غالیه جعد سنبلم خاطر به جعد غالیه‌بوی تو می‌کشد
1 چو ترک من هوس مجلس شراب کند هزار عاشق دل خسته را کباب کند
2 خراب چون نشوم از کرشمهای کسی که در کرشمه اول جهان خراب کند؟
3 شدم ز حسرت او در نقاب خاک و هنوز بخاک من چو رسد روی در نقاب کند
4 چه طالعست که ناگاه بر سرم روزی اگر فرشته رحمت رسد عذاب کند؟
1 می نویسم سخن از آتش دل بر کاغذ جای آنست اگر شعله زند در کاغذ
2 چون قلم سوختی از آتش دل نامه من اگر از آب دو چشمم نشدی تر کاغذ
3 سخن لعل تو خواهیم که در زر گیریم کاش سازند دگر از ورق زر کاغذ
4 خط مشکین ورق روی ترا زیبد و بس قابل آیت رحمت نبود هر کاغذ
1 رفتست عزیز من و مکتوب نوشتست یوسف خبر خویش بیعقوب نوشتست
2 شد نامه محبوب خط بندگی من من بنده آن نامه که محبوب نوشتست
3 گفتست: بخواند سنگ آن کوی سلامم بنگر که: سلامی بچه اسلوب نوشتست
4 باز این خط خوب و رقم تازه بلاییست این تازه رقم را چه بلا خوب نوشتست؟
1 ای که می پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست؟ منزل او در دلست، اما ندانم دل کجاست
2 جان پاکست آن پری رخسار، از سر تا قدم ور نه شکلی این چنین در نقش آب و گل کجاست؟
3 ناصحا، عقل از مقیمان سر کویش مخواه ما همه دیوانه ایم، این جا کسی عاقل کجاست؟
4 آرزوی ساقی و پیر مغان دارم بسی آن جوان خوبرو و آن مرشد کامل کجاست؟
1 این چنین بیرحم و سنگین دل، که جانان منست کی دل او سوزد از داغی، که بر جان منست؟
2 ناصحا، بیهوده میگویی که: دل بردار ازو من بفرمان دلم، کی دل بفرمان منست؟
3 در علاج درد من کوشش مفرما، ای طبیب زانکه هر دردی که از عشقست درمان منست
4 بیدلان را نیست غیر از جان سپردن مشکلی آنچه ایشان راست مشکل، کار آسان منست