بناز می رود و سوی کس نمی نگرد از جغتایی غزل 108
1. بناز می رود و سوی کس نمی نگرد
هزار آه کشم، یک نفس نمی نگرد
باغ عیش من بجای گل همه خار آورد از جغتایی غزل 109
1. باغ عیش من بجای گل همه خار آورد
آری، این نخلی که من دارم، همین بار آورد
تا کی آن شوخ نظر بر دگری اندازد؟ از جغتایی غزل 110
1. تا کی آن شوخ نظر بر دگری اندازد؟
کاشکی جانب ما هم نظری اندازد
یار، هر چند که رعنا و سهی قد باشد از جغتایی غزل 111
1. یار، هر چند که رعنا و سهی قد باشد
گر بعشاق نکویی بکند بد باشد
می خواهم و کنجی که بجز یار نباشد از جغتایی غزل 112
1. می خواهم و کنجی که بجز یار نباشد
من باشم و او باشد و اغیار نباشد
شب هجران رسید و محنت بسیار پیدا شد از جغتایی غزل 113
1. شب هجران رسید و محنت بسیار پیدا شد
بیا، ای بخت، کاری کن، که ما را کار پیدا شد
افروخت رنگت از می و دلها کباب شد از جغتایی غزل 114
1. افروخت رنگت از می و دلها کباب شد
روی تو ماه بود، کنون آفتاب شد
تا از فروغ روی تو گل کامیاب شد از جغتایی غزل 115
1. تا از فروغ روی تو گل کامیاب شد
چون صبح داغ سینه من آفتاب شد
بر سر بالین طبیب از ناله من زار شد از جغتایی غزل 116
1. بر سر بالین طبیب از ناله من زار شد
از برای صحت من آمد و بیمار شد
گر برون میآید، آن بیرحم، زارم میکشد از جغتایی غزل 117
1. گر برون میآید، آن بیرحم، زارم میکشد
ور نمیآید، به درد انتظارم میکشد
زان دل به جانب سگ کوی تو میکشد از جغتایی غزل 118
1. زان دل به جانب سگ کوی تو میکشد
کو دامنم گرفته، به سوی تو میکشد
باز عشق آمد و کار دل ازو مشکل شد از جغتایی غزل 119
1. باز عشق آمد و کار دل ازو مشکل شد
هر چه تدبیر خرد بود همه باطل شد