غزلیات ناتمام حزین لاهیجی

1 هم آغوش است، سیل خانه زادی منزل ما را رگ ابر است مژگان، دیده دریا دل ما را

2 به هر لخت جگر از داغ حسرت دوزخی دارم چه می دانی کدامین شعله می سوزد دل ما را؟

3 ز دور ای چرخ شوراختر، تماشا کن که روشن شد چراغ از داغ هجر هم نشینان محفل ما را

1 تیغ نگه افتاده گران قاتل ما را یارای تپیدن نبود، بسمل ما را

2 در طینتم آن مهر و وفایی که سرشتند خشت سر خم می کند آخر، گل ما را

3 امّیدم از آن چشم سیه، بود نگاهی دردا که تغافل کده کردی دل ما را

1 این است که دل برده و خون کرده بسی را بسم الله اگر تاب نفس هست کسی را

1 کاش بیرون فتد از سینه دل زار مرا کشت نالیدن این مرغ گرفتار مرا

1 ای که در کشتن عشاق درنگ است تو را نیم بسمل شده مگذار که ننگ است تو را

1 افروخت بخت تیره، ز اشک مدام ما چون داغ لاله، بی شفقی نیست شام ما

1 بهار آمد که می در جام میخوران شود پیدا مرا از سینه، داغ لاله رخساران شود پیدا

2 مغنی، مصرع شوخی، ز من باید سراییدن که شور میکشان، در بزم هشیاران شود پیدا

1 به بازاری که دلق میگساران می شود پیدا بهای خرقه پرهیزگاران می شود پیدا

2 موثر جلوه سازی می کند جایی، اثر جایی ز دلها دود این آتش عذاران می شود پیدا

3 چنین گر، گریه را از خوی او، در دل گره سازم پس از مردن، ز خاکم چشمه ساران می شود پیدا

4 به مستی نغمه سنجی خوش بود، ساقی سرت گردم چمن بشکفت وگلبانگ هزاران می شود پیدا

1 داغ است و سینه در عشق، صبح و ستاره ما خورشید سر برآورد، از جیب پارهٔ ما

2 از ناوک نگاهت، خاطر نشد تسلّی بگذشت غافل از دل، مست گذارهٔ ما

1 گذرد گرم ز دل، آه سحرگاهی ما باربر جاده نگردد، قدم راهی ما