غزلیات ناتمام حزین لاهیجی

1 آسان به جلوه های تو، از جا نمی روم برپاست محشر و به تماشا نمی روم

2 تعظیم سفله، پست کند قدر مرد را از جا، به آمد آمد دنیا، نمی روم

1 چو سایه در قدم سرو خوش خرام توام ز خویش و از همه آزاده ام، غلام توام

2 ز داغ عشق، کشیدم پیاله چون خورشید غم خمار ندارم، که مست جام توام

1 سیاهی را، به اشک از دیدهٔ خود کام می شوبم رخش را کعبه دانم، جامهٔ احرام می شویم

2 به خون توبه، زهد خشک، آلوده ست دامان را ردای خانقاهی در می گلفام می شویم

3 نیاز دل، غرور ناز او را سرگران دارد نگاه از چشم می دزدم، ز لب پیغام می شویم

1 رنگین شد از رخت، چو رگ گل، نظاره ام بوی تو می دمد، ز دل پاره پاره ام

1 ز دل برخاست شوری، دیدهٔ داغ درون روشن گرفتم جای مجنون، چشم صحرای جنون روشن

1 زانوی بی کسی هاست، بالین خستهٔ من شد مومیایی دل، رنگ شکستهٔ من

2 پاس ادب به عاشق، نگذاشت اختیاری کاری نمی گشاید، از دست بستهٔ من

1 نماید بی سبب حاصل، مسبب مدعای من چو موج آید به ساحل، کشتی بی ناخدای من

2 به دنیا، خانهٔ از نقش پا برچیده ای دارم چه خواهد برد سیلاب حوادث، از سرای من

1 نهانی کرده ای یغما، دل من کجا بردی؟ چه کردی با دل من؟

2 گرانبار تغافلها نگاهت سبکدوش تمناها، دل من

1 باده بیار و هوش را، از سر ما روانه کن زاهد خرقه پوش را، مست می مغانه کن

2 چند به باد می دهی، طرهٔ ترهات را؟ واعظ شهر نیستی، زمزمه، عاشقانه کن

3 غازهٔ افتخارکش، ناصیهٔ نیاز را صدر نشین عشق شو، سجدهٔ آستانه کن

4 گوشهٔ چشم عشوه ای از تو به کار می خوش است رطل گران باده را، لجهٔ بیکرانه کن

1 لخت دل با سینه از اشک مدام آمد برون این کباب آخر ز آتشخانه، خام آمد برون

2 گشت با زخم نمایان، سینهٔ صبح آشنا شب که تیغ نالهٔ من، از نیام آمد برون