غزلیات ناتمام حزین لاهیجی

1 خموشم چون قلم امّا، نوا در آستین دارم نی شیون طرازم، ناله ها در آستین دارم

2 به سوز و ساز عشقم، شمع محفل می توان گفتن که من هم گریه و هم خنده را در آستین دارم

3 تو می دانی که از مستی، چه خونها در دلم کردی اگر چون شیشه، خونین گریه ها در آستین دارم

1 زد نقش سخن سکهٔ جاوید به نامم از صفحهٔ دلها نشود محو، کلامم

2 نوری ست عیان، در نظر حرف شناسان هر مردمک نقطه ی خورشید، غلامم

3 نظاره کن امروز، گلستان ارم را در جلوه گه خامهٔ طاووس خرامم

4 هر لفظ حزین خانهٔ صد شاهد معنی ست لیلی کده ها جلوه دهد طرف خیامم

1 قناعت چون گهر، با ساغر و مینای خودکردم چو چشم خوش نگاهان، مستی از صهبای خود کردم

2 نمی آید ز رشک، از سینه تا لب هرگز آوازم دلم هر شیونی می خواست در صحرای خود کردم

1 دمد از چاکهای سینه شیون، تا نفس دارم که چون دل، بلبل شوریده حالی در قفس دارم

2 نشد آسودگی حالی، نصیب کاروان ما به هر وادی خروش دلخراشی، چون جرس دارم

3 عجب رسمی ست شهرستان دنیا را تماشا کن که تنها من همین هشیارم و از پی عسس دارم

1 نه یاد مصر و نه پروای کاروان دارم عبیر پیرهن، آن خاک آستان دارم

2 چو شمع، تا شده ام روشناس محفل او تبی چو آتش سوزان در استخوان دارم

1 ز شمع خامه، هر جا در میان افسانه اندازم شرر در دامن بال و پر پروانه اندازم

1 جز وصل علاج دل بیچاره ندارم امّا چه کنم؟ طاقت نظّاره ندارم

2 تا دسترسم بود، زدم چاک گریبان شرمندگی، از خرقهٔ صد پاره ندارم

3 انصاف ده، ای شیشهٔ طاقت زده بر سنگ آخر به بغل دل بودم، خاره ندارم

1 به هرگلشن که شور از شیون مستانه اندازم لباس غنچه را، چاک از دل دیوانه اندازم

2 سمندر مشربم، افسردگی شوقم نمی داند به هر داغی که سوزم، طرح آتشخانه اندازم

1 از دل، به فرات مژه راهی ست چه سازم؟ بخت سیهم، ابر سیاهی ست چه سازم؟

1 به صد شوریدگی، از بزم آن بی باک برخیزم نشینم غنچه و چون گل، گریبان چاک برخیزم

2 غبار من فرو خفته ست در راهت، به امیدی اگر پا بر سر خاکم نهی؛ از خاک برخیزم