غزلیات ناتمام حزین لاهیجی

1 خوش آن ساعت که، بر بالین خرامی، خاکساری را به باد دامنی، از خاک برداری غباری را

1 ز دورم دید، اجازت داد عزم جان فشانی را نگاهش زود می فهمد، زبان بی زبانی را

2 فرامش کاریش تعلیم دادم از سبکروحی که زود از خاطر او رفتم و بردم گرانی را

3 نسیم آسا، امان از آفت واماندگی دارد تواند گر کسی برداشت، بار ناتوانی را

1 نبود آرامشی، شیب و شباب زندگانی را تپیدنهای دل موجی ست، آب زندگانی را

1 از سر من چرا کشد، سرو قد تو پای را خاک ره تو کرده ام، فرق سپهرسای را

2 شعله به خس نمی کند، اینهمه سرگران وشی تا به کی از کفم کشی، دامن کبریای را؟

3 سرمهٔ خامشی دهد، بلبل خوش نوای را چون به سخن درآورم، خامهٔ مشکسای را

1 ز دوری خاطرم تنگ است و نتوانم رسید آنجا گشاد دل در آن ابروست، قفل اینجا، کلید آنجا

2 رهم تا کوی او دور و ندارم طاقت پایی رهی زافتادگی، چون جاده می باید کشید آنجا

1 غم دل از می و مطرب مرا فزود اینجا ترانه را چه اثر؟ باده را چه سود اینجا؟

2 تو در کنار رقیبانی و من آه کشم عجب که آتشم آنجا فتاده دود اینجا

1 سخنور چون شدی، خاموش بنشین چون نگین اینجا گل شهرت بود، چون حرف باشد دلنشین اینجا

1 ترانه کرد صریر نیم، دراز اینجا که دیگری نشود داستان طراز اینجا

2 درین دیار به حال هنر که پردازد؟ فتاده در عدم آباد، امتیاز اینجا

3 سماع دیر مغان کن، ز تار عود دلم گشوده ناخن غم، پرده های ساز اینجا

1 نخواهد برد جان از رشک ما خصم عنود ما سواد کلک ما مشک است، بر زخم حسود ما

1 هرزه دراست در رهش، سینه چاک چاک ما گوشزد اثر نشد، نالهٔ دردناک ما

2 سرمهٔ چشم مور شد، سوده استخوان من کم نگهانه تا بهکی می گذری ز خاک ما؟