چه گیرایی ست یارب جلوه از حزین لاهیجی غزل 147
1. چه گیرایی ست یارب جلوه گیسوکمندان را؟
که بگسست از صنم، پیوند جان زناربندان را
به فردا وعده داد امروز از حزین لاهیجی غزل 148
1. به فردا وعده داد امروز جان ناشکیبا را
که شادی مرگ سازد، وعده فردای او ما را
تراوشهای موج خون، کند از حزین لاهیجی غزل 149
1. تراوشهای موج خون، کند غمخواری ما را
که شوید مرهم از رخساره، زخم کاری ما را
عنان ریز است از هرسو، سپاه از حزین لاهیجی غزل 150
1. عنان ریز است از هرسو، سپاه عشق بر دل‌ها
نپرسد سیل بی‌زنهار، هرگز راه منزل‌ها
افتاده دو عالم ز نظر، دیدهٔ از حزین لاهیجی غزل 151
1. افتاده دو عالم ز نظر، دیدهٔ ما را
نادیده مبین چشم جهان دیدهٔ ما را
چون گرد باد حیرت، از خود از حزین لاهیجی غزل 152
1. چون گرد باد حیرت، از خود رهاند ما را
سرگشتگی به جایی، آخر رساند ما را
ساقی دوباره پر کن، از باده از حزین لاهیجی غزل 153
1. ساقی دوباره پر کن، از باده گوی ما را
وآن گاه غم نباشد، بشکن سبوی ما را
درین فکرم، که تعلیم جبین از حزین لاهیجی غزل 154
1. درین فکرم، که تعلیم جبین سازم سجودش را
به داغ دل دهم یاد عذار مشک سودش را
در کوچهٔ آن زلف مده راه از حزین لاهیجی غزل 155
1. در کوچهٔ آن زلف مده راه صبا را
آشفته مکن مشت غبار دل ما را
اگر بیند ز قدّت مصرع برجسته از حزین لاهیجی غزل 156
1. اگر بیند ز قدّت مصرع برجسته مضمون را
چمن پیرا، کند از باغ بیرون سرو موزون را
اگر زردشت، دیدی یک نظر از حزین لاهیجی غزل 157
1. اگر زردشت، دیدی یک نظر برق عتابش را
پرستشگاه می کردی، نگاه شعله تابش را
رهی ندارم بغیرکویت، الیک از حزین لاهیجی غزل 158
1. رهی ندارم بغیرکویت، الیک رجعی، لدیک زلفا
فلا تکلنی الی سواکا، الستُ شیب و لست شابا