چه حسن است این که مجنون از حزین لاهیجی غزل 159
1. چه حسن است این که مجنون می کند عقل فسونگر را؟
چه رنگ است این که در خون می کشد، دامان محشر را؟
مکش چون دورگردون بر رخم از حزین لاهیجی غزل 160
1. مکش چون دورگردون بر رخم داغ جدایی را
چو من پروانه ای باید چراغ آشنایی را
نگاه ناز او فهمید، راز از حزین لاهیجی غزل 161
1. نگاه ناز او فهمید، راز سینه جوشی را
رساند آخر به جایی، عشق فریاد خموشی را
سر خط تعلیم شد، شیوه استاد از حزین لاهیجی غزل 162
1. سر خط تعلیم شد، شیوه استاد را
کلک کهن مشق من، تیشهٔ فرهاد را
تو اگر به شعله شویی خط سرنوشت، از حزین لاهیجی غزل 163
1. تو اگر به شعله شویی خط سرنوشت، ما را
نشود سترده هرگز غمت از سرشت، ما را
به آب خضر مفروش آبروی پارسایی از حزین لاهیجی غزل 164
1. به آب خضر مفروش آبروی پارسایی را
مغانی باده باید کاسه کشکول گدایی را
آتش زده آن لعل قبا، خانه از حزین لاهیجی غزل 165
1. آتش زده آن لعل قبا، خانه زین را
بر خرمن ما برق گشاده ست کمین را
گلرنگ اگر خواهی، این چهره از حزین لاهیجی غزل 166
1. گلرنگ اگر خواهی، این چهره زرین را
امروز دو بالا کن، پیمانه دوشین را
شایدکه دهد آگهی از بوی از حزین لاهیجی غزل 167
1. شایدکه دهد آگهی از بوی تو ما را
دیشب سر ره تنگ گرفتیم صبا را
در دل تنگ بود جلوهٔ جانان از حزین لاهیجی غزل 168
1. در دل تنگ بود جلوهٔ جانان ما را
یوسفی هست درین گوشهٔ زندان ما را
مزار فیض بخش ماست گلگشت از حزین لاهیجی غزل 169
1. مزار فیض بخش ماست گلگشت چمن ما را
رگ ابر بهاران است هر تار کفن ما را
پخته به حکمتی کنم، بادهٔ از حزین لاهیجی غزل 170
1. پخته به حکمتی کنم، بادهٔ نارسای را
بر سر خم نهاده ام، خشت کلیسیای را