به مستی مرده ام ساقی، مهل مخمور در خاکم از حزین لاهیجی غزل 743
1. به مستی مرده ام ساقی، مهل مخمور در خاکم
چو خم بسپار زیر طارم انگور در خاکم
ز آواز خوش آن غنچه لب، تا دور شد گوشم از حزین لاهیجی غزل 744
1. ز آواز خوش آن غنچه لب، تا دور شد گوشم
به خون آغشته تر از پنبه ناسور شد گوشم
به دل سخت تو حرفی ز دل تنگ زدم از حزین لاهیجی غزل 745
1. به دل سخت تو حرفی ز دل تنگ زدم
حیف این گوهر یکدانه که بر سنگ زدم
آن نرگس میگسار دیدم از حزین لاهیجی غزل 746
1. آن نرگس میگسار دیدم
آسودگی از خمار دیدم
اشک کبابم، از دل سوزان فروچکم از حزین لاهیجی غزل 747
1. اشک کبابم، از دل سوزان فروچکم
خون دلم، ز دیدهٔ گریان فروچکم
دو روزی کز قضا بایست با این کاروان باشم از حزین لاهیجی غزل 748
1. دو روزی کز قضا بایست با این کاروان باشم
مرا کم قیمتی نگذاشت بر طبعی گران باشم
عشق عالی مقام را نازم از حزین لاهیجی غزل 749
1. عشق عالی مقام را نازم
مایهٔ احتشام را نازم
جهان را رونق از شادابی گفتار می آرم از حزین لاهیجی غزل 750
1. جهان را رونق از شادابی گفتار می آرم
زکلک این صفحه را آبی به روی کار می آرم
به دست آمد مرا تا زلف او، تدبیرها کردم از حزین لاهیجی غزل 751
1. به دست آمد مرا تا زلف او، تدبیرها کردم
ز دوری تا به یادش آمدم شبگیرها کردم
می شود دل چو گل از عیش پریشان چه کنم؟ از حزین لاهیجی غزل 752
1. می شود دل چو گل از عیش پریشان چه کنم؟
غنچه سان گر نکشم سر به گریبان چه کنم؟
چشم خودم چو اشک ز مژگان فروچکم از حزین لاهیجی غزل 753
1. چشم خودم چو اشک ز مژگان فروچکم
خون خودم ز خنجر عریان فروچکم
ز مستی های صهبای ازل میخانهٔ خویشم از حزین لاهیجی غزل 754
1. ز مستی های صهبای ازل میخانهٔ خویشم
چو چشم خوش نگاهان سرخوش از پیمانهٔ خویشم