بیابان مرگ حسرت کرده ای از حزین لاهیجی غزل 100
1. بیابان مرگ حسرت کرده ای مشت غبارم را
به باد دامنی روشن نما، شمع مزارم را
سواد هند، خاطرخواه باشد از حزین لاهیجی غزل 101
1. سواد هند، خاطرخواه باشد بی کمالان را
نماید خانهٔ تاریک، روشن چشم عریان را
خداوندا تسلی کن، دل امّیدواران از حزین لاهیجی غزل 102
1. خداوندا تسلی کن، دل امّیدواران را
به الفت آشتی ده، آن قرار بی‌قراران را
بلا شد گوشهٔ چشم ترحم بی‌گناهان از حزین لاهیجی غزل 103
1. بلا شد گوشهٔ چشم ترحم بی‌گناهان را
نگه٬ تیغ سیه‌تاب است، این مژگان‌سیاهان را
مشکل افتاد عجب کار من حیران از حزین لاهیجی غزل 104
1. مشکل افتاد عجب کار من حیران را
دل مگر یاد دهد، مهر و وفا جانان را
گر در رَهِ عشق تو به کار از حزین لاهیجی غزل 105
1. گر در رَهِ عشق تو به کار است دل ما
دریاب که بس زار و نزار است دل ما
از ساده رخان در تب و تاب از حزین لاهیجی غزل 106
1. از ساده رخان در تب و تاب است دل ما
زبن آتش بی دود کباب است دل ما
ای سلسلهٔ زلف تو بر پای از حزین لاهیجی غزل 107
1. ای سلسلهٔ زلف تو بر پای دل ما
سودایی خال تو، سویدای دل ما
زد حلقه عشق، بر در دولتسرای از حزین لاهیجی غزل 108
1. زد حلقه عشق، بر در دولتسرای ما
نقش مراد شد، شکن بوریای ما
از فیض ریزش مژه، تر شد دماغ از حزین لاهیجی غزل 109
1. از فیض ریزش مژه، تر شد دماغ ما
افتاد سایهٔ رگ ابری به باغ ما
کشم آهی ز دل کامشب برد از از حزین لاهیجی غزل 110
1. کشم آهی ز دل کامشب برد از دیده خوابش را
گذارد نعل بر آتش، سمند پرشتابش را
بیا مستانه چاک پیرهن پیش از حزین لاهیجی غزل 111
1. بیا مستانه چاک پیرهن پیش صبا بگشا
در فیضی به روی دیده های آشنا بگشا