تلخ از لبت، ای خسرو خوبان به گدا بس از حزین لاهیجی غزل 612
1. تلخ از لبت، ای خسرو خوبان به گدا بس
از همچو تویی قسمت ما جور و جفا بس
ای ساقی صبوح نجات از خمار بخش از حزین لاهیجی غزل 613
1. ای ساقی صبوح نجات از خمار بخش
جامی به طاق ابروی صبح بهار بخش
گر نشد جان و دلم از رخ زیبای تو خوش از حزین لاهیجی غزل 614
1. گر نشد جان و دلم از رخ زیبای تو خوش
می کنم خاطر خود را به تمنّای تو خوش
دارم ز ریزش مژه، جیب و کنار خوش از حزین لاهیجی غزل 615
1. دارم ز ریزش مژه، جیب و کنار خوش
باشد چمن به سایهٔ ابر بهار خوش
برقع طرف نگردد، با آتشین عذارش از حزین لاهیجی غزل 616
1. برقع طرف نگردد، با آتشین عذارش
چون شمع می توان دید، در پرده آشکارش
پشتم چو تیغ خم شد، از بار جوهر خویش از حزین لاهیجی غزل 617
1. پشتم چو تیغ خم شد، از بار جوهر خویش
جز پیش خود نیارم، هرگز فرو سر خویش
دارم ز داغ دل چمنی در کنار خویش از حزین لاهیجی غزل 618
1. دارم ز داغ دل چمنی در کنار خویش
در زیر بال می گذرانم بهار خویش
باید از نالهءجانکاه عصا دارد پیش از حزین لاهیجی غزل 619
1. باید از نالهءجانکاه عصا دارد پیش
بس که دشوار برآید، نفس از سینهٔ ریش
بی نشانی همه شان است به عنقا مفروش از حزین لاهیجی غزل 620
1. بی نشانی همه شان است به عنقا مفروش
کنج عزلت چو دهد دست، به دنیا مفروش
شادیم که شد جهان فراموش از حزین لاهیجی غزل 621
1. شادیم که شد جهان فراموش
جانان نشود ز جان فراموش
چو شمع، انجمن افروز کفر و ایمان باش از حزین لاهیجی غزل 622
1. چو شمع، انجمن افروز کفر و ایمان باش
به مدعای دل کافر و مسلمان باش
آمد شبی به خوابم، آن ماه پرنیان پوش از حزین لاهیجی غزل 623
1. آمد شبی به خوابم، آن ماه پرنیان پوش
چون صبح پیرهن چاک، چون شمع طرّه بر دوش