غزلیات حزین لاهیجی

1 لب لعلت به پیامی دل ما شاد نکرد کلک مشکین تو از غمزدگان یاد نکرد

2 می کند آنچه جگرکاو نگاه تو به دل به رگ جان کسی، نشتر فولاد نکرد

3 سرو ناز تو که عمر ابدی سایهٔ اوست یک ره از لطف، خرابی چو من آباد نکرد

4 کافر بتکده جز مهر رخت قبله نداشت صوفی صومعه جز ذکر تو اوراد نکرد

1 بهار شد که چمن جام ارغوان گیرد ز جوش سبزه زمین رنگ آسمان گیرد

2 به طرف باغ بساط زمردی فکنند ز لاله برهمن خاک، طیلسان گیرد

3 به دوش نامیه دیبای بهمنی فکنند ز غنچه تارک شاخ، افسر کیان گیرد

4 صبا ز جیب سمن بوی پیرهن آرد نشان نکهت گل، گرد کاروان گیرد

1 نکهت زلف تو را شمال ندارد بوی تو را نافهٔ غزال ندارد

2 گر به مثل سنگ طور آینه گردد طاقت آن حسن بی مثال ندارد

3 جان جهانی فدای آن لب میگون خون مرا نوش کن، وبال ندارد

4 تخت سلیمان چو گرد، درکف باد است دولت درویشی ام زوال ندارد

1 مرغ اسیری که زخم خار ندارد هیچ نشانی ز عشق یار ندارد

2 گر ز تو دل برکنم بگو به که بندم؟ هیچکس این چشم پر خمار ندارد

3 بحر چه داند که ابر، قطره کجا ریخت؟ دل خبر از چشم اشکبار ندارد

4 دل عبث افتاد در هوای تپیدن قلزم عشق است این، کنار ندارد

1 خدا در ماتم آسودگی شادم نگه دارد ز قید هر دو عالم عشق آزادم نگه دارد

2 ز تاثیر محبت در قفس چشم اینقدر دارم که از درد فراموشی صیادم نگه دارد

3 به اندک التفاتی زآن تغافل پیشه دلشادم اگر می‌افکند از دیده، در یادم نگه دارد

4 غبار آشوب تعمیر است، دست رفته از کارم جنون پیر خرابات است، آبادم نگه دارد

1 به عهد بی وفایان، آشتی رنجیدنی دارد ز بوی گل، دماغم فکر دامن چیدنی دارد

2 ز هم چون بگذرد شیرازهٔ دفتر بهاران را ورق گرداندن برگ خزان هم دیدنی دارد

3 به کار هستی بی اعتبارش حیرتی دارم که صبح باد پیما فرصت خندیدنی دارد

4 دل تفسیدهای دارم ز مخموری، بیا ساقی به کشت تشنگان، ابر قدح باریدنی دارد

1 دلم در خم زلف او سودای دگر دارد با سلسله دیوانه غوغای دگر دارد

2 با جذبهٔ مشتاقی، باشد دو جهان گامی در دامن دل عاشق، صحرای دگر دارد

3 صحرای طلب دارد، در هر قدمی طوری هر سنگ دربن وادی موسای دگر دارد

4 گر عشق نهان بازد با خود عجبی نبود در پردهٔ دل مجنون، لیلای دگر دارد

1 شور سودای تو در کودکی، استادم بود کوه و صحرا همه جا عرصهٔ فریادم بود

2 سختی هجر، نزد شیشهٔ ناموس به سنگ قاف تا قاف جهان بزم پریزادم بود

3 رم آهوی ختن پیش دلم زانو زد سینه تا جلوه گه شوخی صیّادم بود

4 ترک یادآوریش دفتر نسیانم داد آه اگر عهد فراموشی او یادم بود

1 زهر غم هجر تو به جان کارگر افتاد امّید وصال تو به عمر دگر افتاد

2 در قلزم دل نیست همانا، نم خونی کز دیده به دامان همه لخت جگر افتاد

3 در دامن شب طره سیه مست، گشودی بویى به دماغ آمد و شوری به سر افتاد

4 عشق تو زند راه خراباتی و زاهد این شعله چه شوخ است که در خشک و تر افتاد؟

1 در دیده مرا بی تو پریشان نظری بود خونابهٔ آغشته به لخت جگری بود

2 در دام تو افشاندم و آزاد نشستم اسباب گرفتاری ما مشت پری بود

3 چون شمع ز سرمایهٔ هستی به بساطم سامان سبک خیزی آه سحری بود

4 جز گوشهٔ امن دل ارباب توکل هر جا که گرفتیم خبر، شور و شری بود