غزلیات حزین لاهیجی

1 سرگرم فنا فکر دگر هیچ ندارد شمع سحری برگ سفر هیچ ندارد

2 جز شورش آفاق به عالم خبری نیست آسوده دل ما که خبر هیچ ندارد

3 بیهوده بود زبر فلک بال فشانی این تنگ قفس روزن و در هیچ ندارد

4 بیرون نتوان کرد سر از جیب صلاحم این خرقه به جز دامن تر هیچ ندارد

1 چه شد یا رب که ابر نوبهاران برنمی خیزد؟ رگ موجی ز جام میگساران برنمی خیزد؟

2 مگر دارد نشانِ بوسه لعلِ آبدارِ او که نقشی از نگین نامداران برنمی خیزد؟

3 ز چشم سرمه آلودش سیه شد روزگار ما کدامین فتنه زین دنباله داران برنمی خیزد؟

4 تغافل پیشهٔ من نگذرد مستانه از راهی که آهی از دل امّیدواران برنمی خیزد

1 دل بیگانه مشرب با نگاه آشنا دارد همان گرمی که با هم در میان، برق و گیا دارد

2 ندارم فرصت آن کز سبو می در قدح ریزم بهار از رنگ گل پنداری آتش زیر پا دارد

3 عجب نبود که جوهر حلقهٔ بیرون در گردد چنین کآیینه را عکس تو لبریز صفا دارد

4 حباب از خویشتن چون بگذرد دریا کند خود را شکستن کشتیم را غرقهٔ آب بقا دارد

1 از پرده چو خواهد، گل رخسار برآرد پوشد به لباس گل و از خار برآرد

2 دل از خم زلفش چه خیال است برآرم؟ چون آینه کز سبزه ی زنگار برآرد

3 امروز مگر همّت مردانه ی ساقی بنیاد غم از ساغر سرشار برآرد

4 افسرده دلی رفت ز حد، شور جنون کو؟ تا بی خودم از خانهٔ خمار برآرد

1 اگر نسیم نباشد که زلف بگشاید؟ به عاشقان رخ معشوق را که بنماید؟

2 ز شمع، شب نشود روز، قدر وقت بدان طلوع شعشعه ی آفتاب می باید

3 معاشران به نشاط بهار، خنده زنید مجال نیست که گل ساغری بپیماید

4 به دست کوتهم آن طرّهٔ رسا نفتاد چه شد که پرچم آهم به عرش می ساید

1 خالی دمی ز درد تو این ناتوان نبود بی ناله های زار، نی استخوان نبود

2 گلزار حسن توست کز آدم دمیده است هرگز مرا به مشت گلی این گمان نبود

3 زلف تو داشت جانب کوتاه دستیم هرگز ز نارسایی خویشم زبان نبود

4 خود را چرا ز میکده بیرون برد کسی؟ تقصیر بیخودی ست که درکف عنان نبود

1 نبود عجب که دیده به دیدار می‌رسد فیض چمن، به رخنه دیوار می‌رسد

2 گردد قبول عذر گریبان پاره‌ام دستم اگر به دامن دلدار می‌رسد

3 عیبم مکن که حوصله‌سوز است مستیم پیمانهٔ نگاه تو، سرشار می‌رسد

4 آزادگی گزین که ازین دشت پرفریب گر می‌رسد به جای، سبکبار می‌رسد

1 غم توگونه ی گلنار را کهربا سازد به عشق هر چه مس آرند کیمیا سازد

2 دوباره زندگی حشر مرگ موعودیست ز خاک کوی تو ما را اگر جدا سازد

3 غرور ناز تو دارد ز لطف مأیوسم عجب که بوی تو با قاصد صبا سازد

4 چو گل به سینهٔ صد چاک من چه می خندی؟ غم تو پیرهن غنچه را قبا سازد

1 ز حشر مستی ما را چه باک خواهد بود؟ چو نامه در کف ما برگ تاک خواهد بود

2 ز دستبرد نگاهت، چو صبح روشن شد که تا به حشر، مرا سینه چاک خواهد بود

3 زبان شانه سر حرف کی به چنگ آرد؟ چنین که طرّه تو را، تابناک خواهد بود

4 چرا به سجدهٔ اهریمنان به خاک نهی سری که در قدم دوست خاک خواهد بود؟

1 از ما فلک دون چه به یغما بستاند؟ این سفله چه داده ست که از ما بستاند؟

2 کوثر جگر تشنه فرستد به سوالش خاری که نم از آبله ی پا بستاند

3 گر نیست تبسم، سر دشنام سلامت دل کام خود از لعل شکرخا بستاند

4 سودای کریمان همه سود است که نیسان گوهر عوض قطره ز دریا بستاند