غزلیات حزین لاهیجی

1 ای وای بر اسیری، کز یاد رفته باشد در دام مانده باشد، صیاد رفته باشد

2 از آه دردناکی سازم خبر دلت را روزی که کوه صبرم، بر باد رفته باشد

3 رحم است بر اسیری، کز گرد دام زلفت با صد امیدواری، ناشاد رفته باشد

4 شادم که از رقیبان دامن کشان گذشتی گو مشت خاک ما هم، بر باد رفته باشد

1 با رنگ لعلی تو، به صهبا چه احتیاج؟ با نرگست، به ساغر و مینا چه احتیاج؟

2 قامت نهال و چهره گل و طره یاسمین گلشن تویی، تو را به تماشا چه احتیاج؟

3 خون هزار دل ز لبت موج می زند لعل تو را به بادهٔ حمرا چه احتیاج؟

4 از جان گذشتگان به جهان ناز می کنند عشاق خسته را به مسیحا چه احتیاج؟

1 تا شمع من ز دیدهٔ شب زنده دار رفت دود از سرم برآمد و اشک از کنار رفت

2 در پیچ و تاب حلقه آن زلف خم به خم کاری که کرد، دست و دل من ز کار رفت

3 افسانه کم کنید که جوشید گریه ام خوابم کنون ز دیده اختر شمار رفت

4 آشفته است حلقهٔ شوریدگان، مگر حرفی از آن دو سلسلهٔ تابدار رفت؟

1 فقرم کجا ز جلوهٔ دنیا زبون شود؟ موج سراب، دام ره خضر چون شود؟

2 سودای زلف یار، به دیوانگی کشید فکری که در دماغ بماند، جنون شود

3 در سینه شکسته دلان تو آه نیست چون بشکند سپاه، علمها نگون شود

4 بی شفقت است ناخن خارا تراش عشق نزدیک شد غبار دلم بیستون شود

1 سر رشته صبری که ز دل رفت و نهان شد ما را رگ جان گشت و تو را موی میان شد

2 اورنگ نشین بوده ام اقلیم بقا را این جسم فرومایه مرا دشمن جان شد

3 در شام غریبی مطلب لقمه بی رنج موسی چو برون از وطن افتاد شبان شد

4 مشکل به شط باده شود زاهد سگ، پاک بیجا دو سه جامی می پاکیزه، زیان شد

1 گر رخ به ما نمایی، ای خوش لقا چه باشد؟ ما را ز ما ستانی، ای دلربا! چه باشد؟

2 از یار ناموافق، دوری ضرورت آمد گر ساعتی نشینی از خود جدا، چه باشد؟

3 از وصل خود بریدی، گویی چه جور دیدی؟ خود فصل ماجرا کن، جور و جفا چه باشد؟

4 شمع جمال موسی، شد برق و طور را زد نار کلیم آن بود، نور خدا چه باشد؟

1 از کوی تو تا کلبه ی ما فاصله ای نیست محتاج به رنج قدم و راحله ای نیست

2 بشاب اگر می روی ای لخت دل از جای امروز به از اشک روان قافله ای نیست

3 ماییم که از چرخ ننالیم وگر نه این جام به اندازهٔ هر حوصله ای نیست

4 کی سر زند از جیب بیابان محبت بر تارک خاری که گل آبله ای نیست؟

1 هیچ معلوم نشد، دیده تماشایی کیست؟ نگه حیرت آیینه به زیبایی کیست؟

2 دل دیوانهٔ ما را که به صحرا سر داد؟ نفس سوخته، در بادیه پیمایی کیست؟

3 کس نمی پرسد از این جلوه پرستان امروز که قد صبح، علم گشته ی رعنایی کیست؟

4 صف مژگان بتان را همه بر هم زده ایم دلم افشردهٔ سر پنجهٔ گیرایی کیست؟

1 برهمن مذهبان زنار بندانند از مویت مغان آتش پرستی می کنند از دیدن رویت

2 ز دیر و کعبه فارغ ساخت ما را طاعت عشقت سجود بندگی کردیم، در محراب ابرویت

3 نمی آساید از گلگشت جنّت خاطر عاشق بهشت نقد روزی باد ما را از سر کویت

4 به گلشن می خرامی با رخی از باده چون آتش به این نازک مزاجان تا چه آرد گرمی خویت

1 تن سختی کشم نزار دل است کمر کوه زیر بار دل است

2 دل از آن طرّه در پریشانی است سر این فتنه در کنار دل است

3 نکند ناوک دعا اثری گره مدّعا، به کار دل است

4 چشم تا کار می کند ما را گل اشک است و نوبهار دل است