غزلیات حزین لاهیجی

1 ای نگاه تو پی غارت دلها گستاخ غمزهٔ شوخ تو، با مومن و ترسا گستاخ

2 شرم حسن تو به حدّی ست که با اینهمه شوق نگشوده ست کسی چشم تماشا گستاخ

3 شیشه های دل ارباب وفا ریخته است به سر کوی محبت، ننهی پا گستاخ

4 شمع را بال و پر مرغ نظر سوخته است نتوان دید در آن چهرهٔ زیبا گستاخ

1 غبار کلفت ایام، آشنا نگذاشت میان آینه و عکس من صفا نگذاشت

2 خیال جلوه نازش، بهانه می طلبید به سینه شیشهٔ دل را شکست و پا نگذاشت

3 تو آمدی و من از خویش منفعل ماندم نثار راه تو جان داشتم، حیا نگذاشت

4 هلاک گوشهٔ دامان بی نیازی تو به شمع کشتهٔ من منت صبا نگذاشت

1 سحر ز هاتف میخانه ام سروش آمد که بایدت به در پیر می فروش آمد

2 به جان چو خدمت میخانه راکمر بستم سرم ز مستی آسودگی به هوش آمد

3 چو ره به گشت گلستان وحدتم دادند نوای بلبل و زاغم، یکی به گوش آمد

4 به پای مغبچه گر جان دهم غریب مدان که خون مشرب یک رنگیم به جوش آمد

1 طرب ای دل که یار می آید گل عشرت به بار می آید

2 چو گل آشفته کن گریبان را که نسیم بهار می آید

3 هیچ دانسته ای که بیکاری چقدرها به کار می آید؟

4 هر کجا ذلّتی ست در عالم بر سر اعتبار می آید

1 مرا آزادگی شیرازهٔ آمال می باشد گلستان زیر بال مرغ فارغ بال می باشد

2 کتاب هفت ملت، مانده در طاق فراموشی کتاب هفت ملت، مانده در طاق فراموشی

3 سکندر گو نبیند، دولت غم دستگاهان را سر زانو مرا آیینهٔ اقبال می باشد

4 نسیمی کرده گویا، آشیان بلبلی ویران بهار آشفته سامان، گل پریشان حال می باشد

1 مژگان سرکشت، رگ جان ها گرفته است بنگر که دست فتنه چه بالا گرفته است

2 گاهی کشم سری به گریبان خویشتن از بس دلم ز تنگی دنیا گرفته است

3 آشوب محشریست، دلش نام کردهام این قطره ای که شورش دریا گرفته است

4 نامی ست بی نشان که به آن فخر می کنند این هستیی که شهرت عنقا گرفته است

1 به آیینی که ترسازاده از بتخانه می‌آید نگاه از گوشهٔ آن نرگس مستانه می‌آید

2 مگر افکنده لعل آبدارش از نظر می را که اشک حسرتی از دیدهٔ پیمانه می‌آید

3 به یاد لعل میگون تو، در خاک لحد ما را همان از دیده سیل گریهٔ مستانه می‌آید

4 تجلّی زار می‌بینم، سر خاک شهیدان را مگر شمعی به طوف مشهد پروانه می‌آید

1 فروزان چهره چون شمع آمدی، دلها تسلّی شد شب روشن سوادان از خطت صبح تجلّی شد

2 شنیدی شکوهام، از شرم طاقت آب گردیدم به حرفم گوش دادی، بر زبانم لفظ، معنی شد

3 به سویم گرم دیدی، شبنم آسا از میان رفتم به وصلم وعده دادی، خاطر از دوری تسلی شد

4 صبا می کرد ازگلشن به مرغان قفس نقلی دماغ آشفتگان را عطر گیسویت تمنّی شد

1 می به بزم ما امشب، از رمیده هوشان است نی ز بی نواییها، کوچه خموشان است

2 رگ چو شمع می سوزد، در تنم ز تشنه لبی آب سرد تیغی کو، خون گرم جوشان است

3 چشم مست اگر باشد، زهد پارسایی کیست؟ کفر زلف اگر خواهد، دل ز دین فروشان است

4 تار اگر برید از چنگ، محتسب زیانی نیست گوش پرده سنجان را هر رگی خروشان است

1 چون صبح به بر، دیدهٔ من پیرهنی داشت در پرده مگر حسرت نازک بدنی داشت

2 آن فیض کجا رفت کز افشاندن زلفش هر نافهٔ داغم، به گریبان ختنی داشت؟

3 نگذاشت به کار دل صدپاره، درستی آن عهد که با طرهٔ پیمان شکنی داشت

4 هر تار به راهی رود از زلف حواسم جمعیت احباب، پریشان شدنی داشت