غزلیات حزین لاهیجی

1 بوی زلفی به گریبان صبا ریخته اند طرفه شوری به دماغ دل ما ریخته اند

2 به سر کوی تو ای قبلهٔ ارباب نیاز نقش پیشانی دل تا به سما ریخته اند

3 صفحهٔ خاطر افلاک ندارد ز انجم اینقدر داغ که در سینه ما ریخته اند

4 کام بخشان جهان با کف فیّاض چو ابر عرق شرم، به دامان گدا ریخته اند

1 جایی که از سپند نگردد فغان بلند ما را بود چو شعلهٔ آتش، زبان بلند

2 بال و پری کجاست که با همّت رسا پرواز گیرم از سر این خاکدان بلند؟

3 درگلشنی که بانگ صفیرم فکنده شور بلبل ز خوی گل ننماید فغان بلند

4 با پستی سپهر نیامد فرو سرم عنقا صفت فتاده مرا آشیان بلند

1 از دلم برخاست دودی، آسمان آمد پدید گردی از خاطر فشاندم، خاکدان آمد پدید

2 حرف عشق آمد به لب، شور قیامت ساز شد داغ دل گل کرد، مهر خاوران آمد پدید

3 رخ نمودی، جنت موعود گردید آشکار جلوه گر گشتی، حیات جاودان آمد پدید

4 خاک بی سرمایه، مجنون و خراب افتاده بود برفشاندی دست و دل، دریا و کان آمد پدید

1 قاصدی کو که پیامی، بر دلدار برد؟ سوی گلشن، خبر مرغ گرفتار برد؟

2 یوسفی کو که به گلبانگ خریداری خویش سینه چاکم، چو گل از خانه به بازار برد؟

3 قوّتی داده به فرهاد و به مجنون ضعفی هرکه را عشق، ز راهی به سر کار برد

4 عکس خواهش ز بس از مردم دنیا دیدم جوهر آینه ام، حسرت زنگار برد

1 کوته نظران زلف سیه کار ندانند این مرده دلان فیض شب تار ندانند

2 جانسوز دیاریست محبت، که طبیبان رسم است که حال دل بیمار ندانند

3 ما باخته دینان، ادب کفر ندانیم نو برهمنان بستن زنار ندانند

4 مغروری حسن است که در جلوه گه او جانبازی یاران وفادار ندانند

1 اشک چشم من و شراب یکیست دل گرم من و کباب یکی ست

2 بحر، بحر است و موج در تکرار ذرّه بسیار و آفتاب یکی ست

3 نقش موهوم کارگاه وجود صد هزار است و در حساب یکی ست

4 کفر و دین را چه فرق، با دوری نور و ظلمت چو شد حجاب یکی ست

1 خورشید به حسن یار من نیست مه را نمک نگار من نیست

2 محروم بود همیشه عاشق این است که در کنار من نیست

3 نومیدی عاشقان قدیم است مخصوص به روزگار من نیست

4 جز لخت دل به غم سرشته در دیدهٔ اشکبار من نیست

1 ای در نظر ناز تو، سلطان و گدا هیچ آیا خبرت هست ز حال دل ما هیچ؟

2 از منتم آزاد، به عشق تو که دارم دردی که نیفتد سر و کارش به دوا هیچ

3 نه کفر پذیرد سر زلف تو نه اسلام در بندگی عشق تو شد طاعت ما هیچ

4 انصاف کساد است به بازار محبت جانهای گرانمایه نیاید به بها هیچ

1 دمی که از رخ ساقی خوی حجاب چکد مرا ز هر بن مو، موج پیچ و تاب چکد

2 به یاد آن لب میگون چو ناله پردازم به جای اشک ز مژگان من شراب چکد

3 اگر ز جور تو نالم به چرخ سنگین دل سپهر خون شود از چشم آفتاب چکد

4 سپاه هوش جهان را دهد به موج فنا کرشمه ای که از آن چشم نیم خواب چکد

1 به خاطر چون خیال لعل آن رنگین عتاب آید چو مستان از دهان خامه ام بوی شراب آید

2 دلی دارم که رنگ از پرتو مهتاب می بازد چه خواهم کرد، اگر آن آتشین رو بی نقاب آید

3 حجاب عشق می بندد نظر، مجنون مسکین را اگر لیلی، برون از پردهٔ شرم و حجاب آید

4 نمی گردد دل سرگشته ظرف کبریای تو شکوه بحر،کی در خلوت تنگ حباب آید؟