غزلیات حزین لاهیجی

1 بتی دارم که دل دیوانهٔ اوست خراب جلوهٔ مستانهٔ اوست

2 کند سوسن به شکرش، تر زبانی لب هر غنچه در افسانهٔ اوست

3 سر و کارم بود با شعله خویی دل گرم من آتشخانهٔ اوست

4 نمی دانم به محفل این چه شمعیست که جان قدسیان پروانهٔ اوست

1 زاهد از ساغر شراب گریخت شب پر، از نور آفتاب گریخت

2 مرد میدان عشق، عقل نشد صعوه از صولت عقاب گریخت

3 تاب قید جنون نداشت، خرد نامقیّد ز احتساب گریخت

4 وحشت آرد سرای ویرانه دلم از سینهٔ خراب گریخت

1 حریف عیش جهان بی دماغ می ماند پیاله می رود از دست و داغ می ماند

2 چنین که عشق زند ره، فقیه و زاهد را کدام مرد، به کنج فراغ می ماند

3 ز خوی آتش عشق غیور، بوالعجب است که آشیانهٔ بلبل به باغ، می ماند

4 چنان ز زلف تو آشفته است خاطر من که بوی نافه به موی دماغ می ماند

1 برآ از خویش زاهد، وقت شبگیر خرابات است علاج زهد خشکت، ساغر پیر خرابات است

2 ز دام عنکبوت سبحه و سجاده دل برکن بیا صید بط میکن که نخجیر خرابات است

3 خراب گردش ساغر، فدای جلوهٔ ساقی مرا تلقین این ذکر خوش ازپیر خرابات است

4 مرنج ای شیخ از من گر سخن بی پرده می گویم که این بی پرده گفتنها ز تاثیر خرابات است

1 بار ستم یار، گران است و گران نیست جانبازی عشاق، زیان است و زیان نیست

2 یارب چه شنیده ست ز اغیارکه امروز با ما نگه یار همان است و همان نیست؟

3 حرفی ز دهانش به زبان است دهان کو؟ رازی ز میانش به زبان است و زبان نیست

4 بویی نه و رنگی ست به رخساره جهان را درگلشن تصویر خزان است و خزان نیست

1 پری گر وا کنم، پروانهٔ شمع تو خواهم شد سمندر ساز آتشخانهٔ شمع تو خواهم شد

2 شبی پروانه سان گرد سرت گشتم، چه دانستم که برگرد جهان افسانهٔ شمع تو خواهم شد

3 سرم گرم عروج نشئهٔ داغ است، می دانم که مست از آتشین پیمانهٔ شمع تو خواهم شد

4 سحر ته پیرهن دیدم تو را چون شمع فانوسی گریبان می درم، دیوانهٔ شمع تو خواهم شد

1 خوش آنکه دلم آینه سیمای تو باشد در خلوت اندیشه، همین جای تو باشد

2 فردوس برد رشک برآن سینهٔ گرمی کآتشکدهٔ حسن دلارای تو باشد

3 جنت قفس تنگ بود، مرغ دلی را کآموختهٔ زلف چلیپای تو باشد

4 از دیدن خورشید خبردار نگردد آن دیده که حیران تماشای تو باشد

1 در شب شیب، گرانتر شده خوابی که مراست شد جوان، غفلت ایام شبابی که مراست

2 ناصح، افسانه چه سازد به تن آسانی من نشتر افگار شود، از رگ خوابی که مراست

3 زهر ناکامی جاوید چکاند به لبم با لب شهدفروشان شکرابی که مراست

4 عذر تقصیر همان به که کنم خاموشی حجت آرای سوال است جوابی که مراست

1 درکشوری که مهر و وفا می فروختند خوبان، متاع جور و جفا می فروختند

2 در بیعگاه خنجر ناز نگاه او جان، قدسیان به نرخ گیا می فروختند

3 من زان ولایتم که به یک جو نمی خرید شاهنشهی اگر به گدا می فروختند

4 ننگ آیدش وگر نه مکرر به التماس دولت به رند بیسر وپا می فروختند

1 بی کس تر ازین عاشق دل خسته کسی نیست عمری ست که بیمارم و عیسی نفسی نیست

2 شورافکن مرغان اسیر است خروشم دلگیرتر از سینهٔ چاکم قفسی نیست

3 تا چند توان داد، نفس بیهده بر باد؟ چون نی همه فریادم و فریادرسی نیست

4 گوشی به خروش من و دل دار، که فرداست زین قافله رفته، صدای جرسی نیست