ز خاموشی دلم را پاس الفت از حزین لاهیجی غزل 362
1. ز خاموشی دلم را پاس الفت مدعا باشد
دمی هرگز نمی خواهم دو لب از هم جدا باشد
مرا آزادگی شیرازهٔ آمال از حزین لاهیجی غزل 363
1. مرا آزادگی شیرازهٔ آمال می باشد
گلستان زیر بال مرغ فارغ بال می باشد
گر رخ به ما نمایی، ای خوش از حزین لاهیجی غزل 364
1. گر رخ به ما نمایی، ای خوش لقا چه باشد؟
ما را ز ما ستانی، ای دلربا! چه باشد؟
خوش آن عاشق که شیدای تو از حزین لاهیجی غزل 365
1. خوش آن عاشق که شیدای تو باشد
بیابان گرد سودای تو باشد
از غم، دل حیران چه خبر داشته از حزین لاهیجی غزل 366
1. از غم، دل حیران چه خبر داشته باشد؟
محو تو، ز هجران چه خبر داشته باشد؟
جانان ز من آیا خبری داشته از حزین لاهیجی غزل 367
1. جانان ز من آیا خبری داشته باشد؟
آه دل سوزان اثری داشته باشد؟
دل آزاده، باخدا باشد از حزین لاهیجی غزل 368
1. دل آزاده، باخدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خورشید، درین کلبه شب افروز از حزین لاهیجی غزل 369
1. خورشید، درین کلبه شب افروز نباشد
خورشید رخی، تا نبود روز نباشد
ضمیر جمع روشن، بی صفا هرگز از حزین لاهیجی غزل 370
1. ضمیر جمع روشن، بی صفا هرگز نمی باشد
کدورت در دل بی مدّعا هرگز نمی باشد
نشان وحشی من در دل بی کینه از حزین لاهیجی غزل 371
1. نشان وحشی من در دل بی کینه پیدا شد
پی غارتگرم، در خانهٔ آیینه پیدا شد
فروزان چهره چون شمع آمدی، از حزین لاهیجی غزل 372
1. فروزان چهره چون شمع آمدی، دلها تسلّی شد
شب روشن سوادان از خطت صبح تجلّی شد
ای سیل مرگ، بی تو دل تشنه از حزین لاهیجی غزل 373
1. ای سیل مرگ، بی تو دل تشنه آب شد
دیر آمدی و خانهٔ طاقت خراب شد