غزلیات حزین لاهیجی

1 دلم که شاهد امّید، در کنار ندید جبین صبح شب تار انتظار ندید

2 در آفتاب قیامت به سر چگونه برد کسی که سایهٔ آن سرو پایدار ندید؟

3 دلم که بوی گلش بر دماغ بود گران چه فتنه ها که در آن زلف تابدار ندید

4 شمرده زد نفس خو هرکه در عالم چو صبح، آینهٔ خاطرش غبار ندید

1 روزی که حجت از خلق، خواهند در قیامت روی تو حجّت ماست، ای قبله گاه حاجت

2 بر گرد خویش سالک، پیوسته می کند سِیر کز نقطهٔ بدایت، سر بر زند نهایت

3 عاشق چو از خرابات بر بست رخت هستی اوّل قدم درین ره، شد منزل اقامت

4 نتوان به تیغ، دل را از مهر او بریدن لایقطع المحبّون من جرحهٔ الملامت

1 خوش آنکه، دلم در شکن زلف تو جا داشت بخت سیهم، خاصیت بال هما داشت

2 گر عشق ندادی به غمش نقد دو عالم در مصر وفا، یوسف ما را که بها داشت؟

3 می ربخت به بر، طرّهء آهم، همه سنبل دل بس که هوای سر آن زلف دو تا داشت

4 از رنگ تو صحرا ورق لاله به خون شست وز بوی تو،گل خرقهٔ صدپاره قبا داشت

1 تو را نمودم و گفتم به دل، که یار این است به خون خود زده ای دست، اگر نگار این است

2 کف بریدهٔ بی نسبت پرستاران به بستر تو گل افشانده، خار خار این است

3 میانهٔ تو و آیینه شد صفای خوشی میانهٔ من و دل، هر نفس غبار این است

4 مگر به آن لب شیرین رسد پیام دلم چو نی حلاوتم از ناله های زار این است

1 گل بی تو مرا به دیده خار است هر سبزه چو تیغ آب دار است

2 از نقش قدم بسی فزونتر در راه تو چشم انتظار است

3 چون لاله ز داغ دوری تو خون دل و دیده درکنار است

4 درمان هزار دردمند است دردت که به جان بی قرار است

1 سیه‌چشمی دلم را از پی تسخیر می‌آید غزالی در هوای صید این نخجیر می‌آید

2 جنونم آنقدرها شور دارد در ره شوقش که از موج نگاهم، نالهٔ زنجیر می‌آید

3 عیار عشق چون زد بر محک اندیشه، دانستم که خون کوهکن آخر ز جوی شیر می‌آید

4 خضر را چشمه‌سار زندگانی باد ارزانی مرا آب حیات از جدول شمشیر می‌آید

1 جگر تشنه ام از لعل تو سیراب شود چه غم است اینکه به کام دل احباب شود

2 لاف عزلت زدن آن روز تمام است مرا که خم ابروی او گوشهٔ محراب شود

3 شمع روشن ننماید شب ظلمانی را ساقیا می به قدح ربزکه مهتاب شود

4 غفلت افزود تو را زاهد، از افسانهٔ عشق نیشتر در دل افسرده، رگ خواب شود

1 افزود خواب غفلت جاهل چو پیر شد موی سفید در رگ این طفل، شیر شد

2 روز فتادگی، شدم از سعی بی نیاز پای ز کار رفته، مرا دستگیر شد

3 چشم تو، تا پیاله ز خون دلم گرفت این نازنین غزال، چنین شیرگیر شد

4 دریا، چه پشت چشم کند نازک از حباب؟ نانم به آبروی چو گوهر، خمیر شد

1 بفشه چون ز بناگوش یار برخیزد خروش بلبل وبوی بهار برخیزد

2 چه دولت است که در پای خم چو بنشینم به جلوه، ساقی مشکین عذار برخیزد؟

3 به این کرشمه که از خاک کشتگان گذری هزار ناله ز سنگ مزار برخیزد

4 ز دامن مژهٔ چشم سرمه ای پوشش به صید دل نگه جان شکار برخیزد

1 کند بر تخت عزت جا، چو از تن جان برون آید به شاهی می رسد یوسف، چو از زندان برون آید

2 ز بس از درد هجران زندگانی گشته دشوارم رگ جان بی تو چون تار نفس آسان برون آید

3 ز تیر غمزهٔ او بس که دارد دل جراحت ها نفس از سینه خون آلود، چون پیکان برون آید

4 سپر گر مانع تیر قضا گردد، تواند شد که دل از عهدهٔ آن کاوش مژگان برون آید