هیچ معلوم نشد، دیده تماشایی از حزین لاهیجی غزل 290
1. هیچ معلوم نشد، دیده تماشایی کیست؟
نگه حیرت آیینه به زیبایی کیست؟
مژگان سرکشت، رگ جان ها از حزین لاهیجی غزل 291
1. مژگان سرکشت، رگ جان ها گرفته است
بنگر که دست فتنه چه بالا گرفته است
تو را چه غم که به درد تو مبتلایی از حزین لاهیجی غزل 292
1. تو را چه غم که به درد تو مبتلایی هست؟
مراست غم که ندانسته ای وفایی هست
از کوی تو تا کلبه ی ما فاصله از حزین لاهیجی غزل 293
1. از کوی تو تا کلبه ی ما فاصله ای نیست
محتاج به رنج قدم و راحله ای نیست
اشک چشم من و شراب یکیست از حزین لاهیجی غزل 294
1. اشک چشم من و شراب یکیست
دل گرم من و کباب یکی ست
چون صبح به بر، دیدهٔ من از حزین لاهیجی غزل 295
1. چون صبح به بر، دیدهٔ من پیرهنی داشت
در پرده مگر حسرت نازک بدنی داشت
یک دل به دیاری که وفا صاحب از حزین لاهیجی غزل 296
1. یک دل به دیاری که وفا صاحب تاج است
بی سکهٔ داغت نبود، آنچه رواج است
کی دیده تنها چو دل آغشته از حزین لاهیجی غزل 297
1. کی دیده تنها چو دل آغشته به خون است؟
سر تا قدم ما چو دل آغشته به خون است
بتی دارم که دل دیوانهٔ از حزین لاهیجی غزل 298
1. بتی دارم که دل دیوانهٔ اوست
خراب جلوهٔ مستانهٔ اوست
گنجی ست راز عشق، که دل ها از حزین لاهیجی غزل 299
1. گنجی ست راز عشق، که دل ها خراب اوست
پیمانه لفظ و معنی رنگین، شراب اوست
گل داغ است که صحرای دلم از حزین لاهیجی غزل 300
1. گل داغ است که صحرای دلم خرّم ازوست
خون گرم است که ناسور مرا مرهم ازوست
اسرار تو با زاهد و ملّا از حزین لاهیجی غزل 301
1. اسرار تو با زاهد و ملّا نتوان گفت
با کوردلان، نور تجلّا نتوان گفت