رباعیات در دیوان اشعار سید حسن غزنوی

1 خشنود ز بهرام روان محمود می نازد از او به خلد جان محمود

2 گر گشت به کام خلق سوری چه عجب شوم است خلاف خاندان محمود

1 آن سبزه که از گلت برون می آید مشکیست که نقش بند خون می آید

2 گفتم که نقینه مگر مصر گذشت؟ خود موکب بغداد کنون می آید

1 در شیوه عشق صبر و زر می باید آب مژه و خون جگر می باید

2 در نیل زدم مرقع صبر ولیک یک پیوندش ز عمر در می باید

1 در ده قدح درد که در می باید رنجم چو زتست بیشتر می باید

2 خوش نیست غمت لیک بسی خوش خوار است هر چند همی خوری دگر می باید

1 آتش زده در هجر تو گرمی باید در خورد درشتی تو نرمی باید

2 گیرم که چو غنچه نهمت لب برلب در نرگس تو نه سر به سر میباید

1 در عشق نماند دیده را جای امید تا آخر اگر چنین بود وای امید

2 دستم چو نمی رسد به سودای امید در دامن غم کشیده ام پای امید

1 هر لحظه کنی دلا یکی درد شکار وانگه به هزار محنتم بکشی زار

2 دانی چکنی مرا به من باز گذار وین دست عنایت از سر من بردار

1 ای رنگ رخت جامه جادوی بهار از نقش تو افتاد دلم سوی بهار

2 باری پی آزمایش باغ به پای تا زلف تو خوشتر است یا بوی بهار

1 خط تو کشیده زهره را نیل ای یار جعد تو نگاشت مشتری را چو نگار

2 تا خال تو یک بوسه ستد از خورشید زلفت مه را گرفت صد بار کنار

1 جانا تن نالان که نماندست ببر وین یک دل حیران که نماست ببر

2 یا جمله آن دل که ببردی باز آر یا باقی این جان که بمانده است ببر