رباعیات در دیوان اشعار سید حسن غزنوی

1 هرگز به وفا ز تو گمان نتوان برد جز جور و جفا از تو نشان نتوان برد

2 در وصل دو روزه تو دل نتوان بست وز هجر همیشه تو جان نتوان کرد

1 حاشا که قبول خلقت از ره ببرد کایام گهی بیارد و گه ببرد

2 برجاه مکن تکیه که آسیب دلی نور از خورشید و رونق از مه ببرد

1 خاکی بر من کزین سرای اندیشد بر جای بماند و ز جای اندیشد

2 اندیشه نیستی چه دامن گیرد چون بنده ز هستی خدای اندیشد

1 در راه تو دیده را زمین باید کرد در عشق تو درد دل گزین باید کرد

2 گفتی ز منت هیچ نیاید جان کن لابد چو چنان است چنین باید کرد

1 دل را بدمی شاد نمی یارم کرد چون خاک شدم یاد نمی یارم کرد

2 دارم سخنان یاد نمی یارم کرد فریاد که فریاد نمی یارم کرد

1 سلطان بهرام تا جهان می گیرد چون هست مراد او چنان می گیرد

2 زین پیش گرفت یک جهان در دو زمان اکنون دو جهان به یک زمان می گیرد

1 ای آنکه به تو دیده ظاهر نرسد وآنجا که غمت رسید خاطر نرسد

2 هر چند غم هجر تو بی پایان است آخر نه همانا که به آخر نرسد

1 خاک قدمت به تاج خورشید ارزد یکروزه غمت به عمر جاوید ارزد

2 شکر ایزد را که از تو نومید شدم وین نومیدی هزار امید ارزد

1 دل خیمه میان سنبل و سوسن زد خاریم نهاد و تکیه بر گلشن زد

2 این رای سفر بین که برای من زد جان را ز میان برون نهاد و تن زد

1 شاها سوسن نمونه پروین شد زان خطه بزم از و سپهر آئین شد

2 در مدح تو چون دهان سیمین بگشاد در حال همه دهان او زرین شد