بگذار جهان که او همین خو دارد از غزنوی رباعی 49
1. بگذار جهان که او همین خو دارد
در توی فلک مشو که نه تو دارد
نقد دلم از غمت عیاری دارد از غزنوی رباعی 50
1. نقد دلم از غمت عیاری دارد
جان بی تو بر اندوه تو کاری دارد
هرگز به وفا ز تو گمان نتوان برد از غزنوی رباعی 51
1. هرگز به وفا ز تو گمان نتوان برد
جز جور و جفا از تو نشان نتوان برد
حاشا که قبول خلقت از ره ببرد از غزنوی رباعی 52
1. حاشا که قبول خلقت از ره ببرد
کایام گهی بیارد و گه ببرد
خاکی بر من کزین سرای اندیشد از غزنوی رباعی 53
1. خاکی بر من کزین سرای اندیشد
بر جای بماند و ز جای اندیشد
در راه تو دیده را زمین باید کرد از غزنوی رباعی 54
1. در راه تو دیده را زمین باید کرد
در عشق تو درد دل گزین باید کرد
دل را بدمی شاد نمی یارم کرد از غزنوی رباعی 55
1. دل را بدمی شاد نمی یارم کرد
چون خاک شدم یاد نمی یارم کرد
سلطان بهرام تا جهان می گیرد از غزنوی رباعی 56
1. سلطان بهرام تا جهان می گیرد
چون هست مراد او چنان می گیرد
ای آنکه به تو دیده ظاهر نرسد از غزنوی رباعی 57
1. ای آنکه به تو دیده ظاهر نرسد
وآنجا که غمت رسید خاطر نرسد
خاک قدمت به تاج خورشید ارزد از غزنوی رباعی 58
1. خاک قدمت به تاج خورشید ارزد
یکروزه غمت به عمر جاوید ارزد
دل خیمه میان سنبل و سوسن زد از غزنوی رباعی 59
1. دل خیمه میان سنبل و سوسن زد
خاریم نهاد و تکیه بر گلشن زد
شاها سوسن نمونه پروین شد از غزنوی رباعی 60
1. شاها سوسن نمونه پروین شد
زان خطه بزم از و سپهر آئین شد