رباعیات در دیوان اشعار سید حسن غزنوی

1 چون باز رهد ز غصه جان پاکم مگری چو زنان که بهر تو غمناکم

2 من خنگ سوار کرده افلاکم خاکش برسر که سر نهد بر خاکم

1 در دست یک ستمگر افتاد دلم در پای غمش به سر در افتاد دلم

2 هر بار به دام مومنی افتادی این بار به دام کافر افتاد دلم

1 نزدیک تو ای از همه کس کم که منم کس نیست چنین خسته و در هم که منم

2 بر تو چه گره زنم در آن تو که توئی وز من چه گشاید اندرین غم که منم

1 یارب ز تو آنچه من گدا می خواهم افزون ز هزار پادشا می خواهم

2 هر کس ز در تو حاجتی می خواهد من آمده ام از تو ترا می خواهم

1 از عمر که بگذشت بلا می بینم وز چرخ که برکشد جفا می بینم

2 از هجر در این میان وفا می بینم باری ز کسان بین که چها می بینم

1 تا عمر بود به دل هوای تو کنم تاج سر خود ز خاک پای تو کنم

2 ای برده مرا بر آسمان همچو دعا والله که زمین پر از ثنای تو کنم

1 رفتیم و گرانی ز وصالت بردیم در دیده نمونه جمالت بردیم

2 تا مونس هر دو یادگاری باشد دل را به تو دادیم و خیالت بردیم

1 تا چنگ بر آن سنبل پرتاب زدیم وز چهره به نام تو زر ناب زدیم

2 زنهار خیال را به مهمان به فرست کز آتش دل خانه چشم آب زدیم

1 سر کوفته در پای بلا می گردیم دل رفته ز جان نیز جدا می گردیم

2 آفاق زعافیت همی موج زند مادر طلب بلا چرا می گردیم

1 بدخواه تو گفت ای ملک هفت اقلیم چون موی شدم کنون نترسم از بیم

2 آگاه نبوده بود آن دیو رجیم کز تیر شهاب وش کنی موبدو نیم