قصاید در دیوان اشعار سید حسن غزنوی

1 عمری مرا هوای لهاوور بوده بود همت بر آن سعادت مقصور بوده بود

2 نزدیک تر نمودی از جان به نزد من زان پس که خود ز من چو دلم دور بوده بود

3 نزدیک نور نیک بدیع است و این عجب گوئی که آفتاب مگر دور بوده بود

4 نی نی چو من بدیع بلهاور کجا بود این نکته بر ضمیرم مستور بوده بود

1 باد آتش بار چون از روی دریا در شود خاک پژمرده ز آب زندگانی تر شود

2 گه چو یوسف شاهدی از چاه بر تختی رود گه چو آدم صورتی از خاک جاناور شود

3 یک قدم روید گیاهی را و با صد جان بود یک بدن باشد نهالی را و با صد سر شود

4 روی بستان بنفشه زلف لاله رخ کنون پر ز چشم نرگس و ابروی سیسنبر شود

1 جهان را شاه فرخ پی چنین باید چنین باید که خلق عالم اندر سایه عدلش بیاساید

2 خجسته رای او در ملک راه فتنه بر بندد مبارک روی او از خلق کار بسته بگشاید

3 چو دریا طبع او رادی کند دایم غنی ماند چو گردون کار او گردان بود لیکن نفرساید

4 گهی بر صفحه افلاک نقش جود بنگارد گهی ز آیینه انصاف رنگ بخل بزداید

1 رخش طرز گلستان می‌نماید ز آتش آب حیوان می‌نماید

2 چو گردون دل بسی دارد ولیکن چو گردون جمله گردان می‌نماید

3 ز پسته گر نمکدان ساخت نشکفت شکر بین کز نمکدان می‌نماید

4 مرا دور از لب و دندان جانان نگر کان لب چه دندان می‌نماید

1 یارب منم که بخت مرا باز در کشید وز قعر چاه تیره به اوج قمر کشید

2 بختم گرفت در بر از آن پس که رخ بتافت چرخم نهاد گردن از آن پس که سر کشید

3 منت خدای را که شب تیره رنگ من آخر به آخر آمد و بوی سحر کشید

4 این حضرتست یارب و این دیده من است کین خاک بارگه را چون سرمه در کشید

1 خه بنا میزد این جهان نگرید خوشی باغ و بوستان نگرید

2 تاج یاقوت ارغوان بینید تخت مینای گلستان نگرید

3 خاک را زنده کرد باد از لطف ای عجب این دم روان نگرید

4 زنده زو شد جهان و او بیمار این توانای ناتوان نگرید

1 هفته دیگر بسعی ابر مروارید بار آورد شاخ شکوفه عقد مروارید بار

2 گاه باد از عارض سنبل برانگیزد نسیم گاه ابر از طره شمشاد بنشاند غبار

3 خطه باغ از ریاحین سبزتر از خط دوست گوشه شاخ از شکوفه پر درر چون گوش یار

4 زانکه تا بر مردم دیده عروس باغ را حقه آیینه گون جلوه دهد مشاطه وار

1 یارب جهان بکامه بهرام شاه دار ایام را مسخر این پادشاه دار

2 او را پناه دولت و دین کرده به عدل اکنون به فضل هم تو خودش در پناه دار

3 تازه گیاه بخت شکفته گل مراد از خاک و آب رونق این بارگاه دار

4 گر بی رضاش چشمه خورشید بنگرد آن چشمه را چو ماه مطیع نگاه دار

1 ای بخت بده مژده که برخاست به یکبار از گوهر شمشیر خداوندی زنگار

2 ای خلق بنازید که بار دگر آمد فرخنده نهال چمن دولت پربار

3 دلشاد بخندید که از مطلع امید بنمود هلال فلک شاهی دیدار

4 شکر از تو خدایا که از این جان مبارک شد مردمک چشم جهانداری بیدار

1 ای بی خبر ز نیک و بد گشت روزگار از خوب غفلت آخر یک راه سر بر آر

2 در عالم فنائی دل در بقا منه در کلبه عنائی رامش طمع مدار

3 در ساحل رحیلی برگ سفر بساز در منزل بسیجی تخم امل مکار

4 زین بی وفا جهان مطلب راحتی که هست شهدش قرین زهر و گلش همنشین خار