غزلیات حافظ شیرازی

1 عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام مجلس انس و حریف همدم و شرب مدام

2 ساقی شکردهان و مطرب شیرین سخن همنشینی نیک کردار و ندیمی نیک نام

3 شاهدی از لطف و پاکی رشک آب زندگی دلبری در حسن و خوبی غیرت ماه تمام

4 بزمگاهی دلنشان چون قصر فردوس برین گلشنی پیرامنش چون روضهٔ دارالسلام

1 مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام خیر مقدم چه خبر دوست کجا راه کدام

2 یا رب این قافله را لطف ازل بدرقه باد که از او خصم به دام آمد و معشوقه به کام

3 ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست هر چه آغاز ندارد نپذیرد انجام

4 گل ز حد برد تنعم نفسی رخ بنما سرو می‌نازد و خوش نیست خدا را بخرام

1 عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام وز خدا دولت این غم به دعا خواسته‌ام

2 عاشق و رند و نظربازم و می‌گویم فاش تا بدانی که به چندین هنر آراسته‌ام

3 شرمم از خرقه آلوده خود می‌آید که بر او وصله به صد شعبده پیراسته‌ام

4 خوش بسوز از غمش ای شمع که اینک من نیز هم بدین کار کمربسته و برخاسته‌ام

1 بُشری اِذِ السّلامةُ حَلَّت بِذی سَلَم للهِ حمدُ مُعتَرِفٍ غایةَ النِّعَم

2 آن خوش خبر کجاست که این فتح مژده داد تا جان فشانمش چو زر و سیم در قدم

3 از بازگشت شاه در این طرفه منزل است آهنگ خصم او به سراپردهٔ عدم

4 پیمان شکن هرآینه گردد شکسته حال انَّ العُهودَ عِندَ مَلیکِ النُّهی ذِمَم

1 بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم

2 زان جا که فیض جام سعادت فروغ توست بیرون شدی نمای ز ظلمات حیرتم

3 هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم

4 عیبم مکن به رندی و بدنامی ای حکیم کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم

1 دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم

2 عشق من با خط مشکین تو امروزی نیست دیرگاه است کز این جام هلالی مستم

3 از ثبات خودم این نکته خوش آمد که به جور در سر کوی تو از پای طلب ننشستم

4 عافیت چشم مدار از من میخانه نشین که دم از خدمت رندان زده‌ام تا هستم

1 به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم بیا بگو که ز عشقت چه طرف بربستم

2 اگر چه خرمن عمرم غم تو داد به باد به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم

3 چو ذره گر چه حقیرم ببین به دولت عشق که در هوای رخت چون به مهر پیوستم

4 بیار باده که عمریست تا من از سر امن به کنج عافیت از بهر عیش ننشستم

1 زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

2 می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

3 زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

4 یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

1 فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

2 طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق که در این دامگه حادثه چون افتادم

3 من ملک بودم و فردوس برین جایم بود آدم آورد در این دیر خراب آبادم

4 سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض به هوای سر کوی تو برفت از یادم

1 مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

2 به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

3 نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

4 ندارم دستت از دامن به جز در خاک و آن دم هم که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم