غزلیات حافظ شیرازی

1 بیا و کشتی ما در شط شراب انداز خروش و ولوله در جان شیخ و شاب انداز

2 مرا به کشتی باده درافکن ای ساقی که گفته‌اند نکویی کن و در آب انداز

3 ز کوی میکده برگشته‌ام ز راه خطا مرا دگر ز کرم با ره صواب انداز

4 بیار زان می گلرنگ مشک بو جامی شرار رشک و حسد در دل گلاب انداز

1 خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز

2 عاقبت منزل ما وادی خاموشان است حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز

3 چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است بر رخ او نظر از آینه پاک انداز

4 به سر سبز تو ای سرو که گر خاک شوم ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز

1 برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز بر امید جام لعلت دُردی آشامم هنوز

2 روز اول رفت دینم در سر زلفین تو تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز

3 ساقیا یک جرعه‌ای زان آب آتشگون که من در میان پختگان عشق او خامم هنوز

4 از خطا گفتم شبی زلف تو را مُشک خُتن می‌زند هر لحظه تیغی مو بر اندامم هنوز

1 دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز

2 فدای پیرهن چاک ماه رویان باد هزار جامه تقوی و خرقه پرهیز

3 خیال خال تو با خود به خاک خواهم برد که تا ز خال تو خاکم شود عبیرآمیز

4 فرشته عشق نداند که چیست ای ساقی بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز

1 ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس

2 منزل سلمی که بادش هر دم از ما صد سلام پرصدای ساربانان بینی و بانگ جرس

3 محمل جانان ببوس آن گه به زاری عرضه دار کز فراقت سوختم ای مهربان فریاد رس

4 من که قول ناصحان را خواندمی قول رباب گوشمالی دیدم از هجران که اینم پند بس

1 گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس

2 من و همصحبتی اهل ریا دورم باد از گرانان جهان رطل گران ما را بس

3 قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

4 بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

1 دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس نسیم روضه شیراز پیک راهت بس

2 دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس

3 وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه دل حریم درگه پیر مغان پناهت بس

4 به صدر مصطبه بنشین و ساغر می‌نوش که این قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس

1 درد عشقی کشیده‌ام که مپرس زهر هجری چشیده‌ام که مپرس

2 گشته‌ام در جهان و آخر کار دلبری برگزیده‌ام که مپرس

3 آن چنان در هوای خاک درش می‌رود آب دیده‌ام که مپرس

4 من به گوش خود از دهانش دوش سخنانی شنیده‌ام که مپرس

1 دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس

2 کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس

3 به یکی جرعه که آزار کسش در پی نیست زحمتی می‌کشم از مردم نادان که مپرس

4 زاهد از ما به سلامت بگذر کاین می لعل دل و دین می‌برد از دست بدان سان که مپرس