غزلیات حافظ شیرازی

1 ساقی حدیثِ سرو و گل و لاله می‌رود وین بحث با ثَلاثِهٔ غَسّاله می‌رود

2 مِی ده که نوعروسِ چمن حَدِّ حُسن یافت کار این زمان ز صنعتِ دَلّالِه می‌رود

3 شِکَّرشِکن شَوَند همه طوطیانِ هند زین قندِ پارسی که به بَنگاله می‌رود

4 طِیِّ مکان ببین و زمان در سلوکِ شعر کاین طفل یک شبه رَهِ یک ساله می‌رود

1 ترسم که اشک در غمِ ما پرده‌در شود وین رازِ سر به مُهر به عالَم سَمَر شود

2 گویند سنگ لَعل شود در مَقامِ صبر آری شود، ولیک به خونِ جگر شود

3 خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه کز دستِ غم خلاصِ من آن جا مگر شود

4 از هر کرانه تیرِ دعا کرده‌ام روان باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

1 گر چه بر واعظِ شهر این سخن آسان نشود تا ریا وَرزَد و سالوس مسلمان نشود

2 رندی آموز و کَرَم کُن که نه چندان هنر است حَیَوانی که ننوشد مِی و انسان نشود

3 گوهرِ پاک بِباید که شود قابلِ فیض ور نه هر سنگ و گِلی لؤلؤ و مرجان نشود

4 اسمِ اعظم بِکُنَد کارِ خود ای دل، خوش باش که به تَلبیس و حیَل، دیو مسلمان نشود

1 گر من از باغِ تو یک میوه بچینم چه شود؟ پیش پایی به چراغِ تو ببینم چه شود؟

2 یا رب اندر کَنَفِ سایهٔ آن سروِ بلند گر منِ سوخته یک دَم بنشینم چه شود؟

3 آخِر ای خاتَمِ جمشیدِ همایون آثار گر فِتَد عکسِ تو بر نقشِ نگینم چه شود؟

4 واعظِ شهر چو مِهرِ مَلِک و شَحنه گُزید من اگر مِهرِ نگاری بِگُزینم چه شود؟

1 بخت از دهانِ دوست نشانم نمی‌دهد دولت خبر ز رازِ نهانم نمی‌دهد

2 از بهرِ بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم اینم همی‌سِتانَد و آنم نمی‌دهد

3 مُردم در این فِراق و در آن پرده راه نیست یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد

4 زلفش کشید بادِ صبا چرخِ سِفله بین کانجا مجالِ بادِ وَزانَم نمی‌دهد

1 اگر به بادهٔ مُشکین دلم کشد، شاید که بویِ خیر ز زهدِ ریا نمی‌آید

2 جهانیان همه گر منعِ من کنند از عشق من آن کنم که خداوندگار فرماید

3 طمع ز فیضِ کرامت مَبُر که خُلقِ کریم گنه ببخشد و بر عاشقان بِبَخشاید

4 مقیمِ حلقهٔ ذکر است دل بدان امید که حلقه‌ای ز سرِ زلفِ یار بگشاید

1 گفتم غمِ تو دارم گفتا غمت سر آید گفتم که ماهِ من شو گفتا اگر برآید

2 گفتم ز مِهرورزان رسمِ وفا بیاموز گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید

3 گفتم که بر خیالت راهِ نظر ببندم گفتا که شب رو است او از راهِ دیگر آید

4 گفتم که بویِ زلفت گمراهِ عالَمَم کرد گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

1 بر سرِ آنم که گر ز دست برآید دست به کاری زنم که غصه سر آید

2 خلوتِ دل نیست جایِ صحبت اَضداد دیو چو بیرون رود، فرشته درآید

3 صحبت حُکّام ظلمتِ شبِ یلداست نور ز خورشید جوی بو که برآید

4 بر درِ اربابِ بی‌مروّتِ دنیا چند نشینی که خواجه کی به درآید

1 دست از طلب ندارم تا کامِ من برآید یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

2 بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر کز آتش درونم دود از کفن برآید

3 بنمای رخ که خَلقی والِه شَوَند و حیران بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید

4 جان بر لب است و حسرت در دل که از لبانش نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید

1 چو آفتاب مِی از مشرقِ پیاله برآید ز باغِ عارِضِ ساقی هزار لاله برآید

2 نسیم در سرِ گُل بشکند کُلالهٔ سنبل چو از میانِ چمن بویِ آن کُلاله برآید

3 حکایتِ شبِ هجران نه آن حکایتِ حالیست که شَمِّه‌ای ز بَیانش به صد رساله برآید

4 ز گِردِ خوانِ نگونِ فلک طمع نتوان داشت که بی مَلالتِ صد غُصه، یک نَواله برآید