رباعیات قدسی مشهدی

1 یک قوم، امیدوار از روز نخست قومی شده ناامید از همت سست

2 ای عشق، سپرده‌اند خلقی به تو دل تا کوزه که را برآید از آب، درست

1 مجنون تو رسوای جهان دگرست افشاگر این راز، زبان دگرست

2 ژولیدگی مو نبرد عیب خرد دیوانه عشق را نشان دگر است

1 دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست محروم ز تحصیل مرادم، پیوست

2 گل بسته به رشته و فکنده‌ست به راه تا دست برم که گیرمش، رفته ز دست

1 دانم ندهد به گفتگو وصلش دست این غصه، لبم را ز سخن‌گفتن بست

2 تا حسن طلب بسته لبم را قدسی چون نقطه نمی‌توان به حرفم پیوست

1 خاموشی اهل حال از کردارست بودن در کار و وا نگفتن کارست

2 واعظ که مدام سرخوش از گفتارست دخلش کم و خرج معرفت بسیار است

1 ای آن که ز هر تعلفت انکارست انکار تو از نهایت پندارست

2 چون سرو به حال خویش پرداز و ببین آزادگی‌ات را چه گره در کار است

1 آن را که ز عالم به تجرد کارست ترک دو جهان برش مگو دشوارست

2 بر من باشد ترک تعلق مشکل زیرا که تعلقم همین با یار است

1 هرچند کمال آدمی بسیارست فیض از دگری خواستنش در کار است

2 بی شمع و چراغ، خانه روشنگر تاریک بود، چه شد که روشنکارست

1 طبع شررانگیز به شر مجبورست بدطینت اگر بدی کند معذورست

2 کی نفس بد از شکستگی نیک شود؟ شمشیر شکسته چون شود، ساطور است

1 آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست ترک دو جهان، برش مگو دشوار است

2 بر اهل صلاح، تهمت دامن تر چسباندن خاک خشک بر دیوارست