رباعیات قدسی مشهدی

1 بر روی محیط است کف پای حباب نگرفته درین بحر، کسی جای حباب

2 عاشق، ز شکستگی، همه عشق شود دریا شده، تا شکسته مینای حباب

1 اشک آمده مصدر اثر در همه باب خوش منت‌هاست بر سر از چشم پر آب

2 تا گریه بود، پی سخن گم نشود در گل نشود نقش پی از باد خراب

1 هرکس که کند از تو تمنای گلاب بر چهره خود آب زند جای گلاب

2 پیداست که ظرف شیشه‌ای چند بود این چشمه آب است، نه مینای گلاب

1 دود دلم آسمان‌گدازست امشب چون راه عدم، دور و درازست امشب

2 صد دور بگشت چرخ و بیدار نشد خورشید مگر به خواب نازست امشب؟

1 مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب بی سعی نیاز، بی‌نیازی مطلب

2 تا مرد به پاست، مجلس‌آرای بود از شمع فتاده سرفرازی مطلب

1 آن کز هنرش بلند گردد درجات نقدی به کفش نیست به جز نقد حیات

2 مانند چنار گر کشد سر به فلک جز دست تهی چه حاصل از جوهر ذات

1 آن را که قبول، دور اندازد رخت نابود شود کمالش از پستی بخت

2 هر میوه که آن پخته شد و چیده نشد ناچار فتد ز شاخ در پای درخت

1 هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت غربت‌زده را ساز هنر باید ساخت

2 نی گرچه ز خود آه ندارد به جگر خلقش ز برای خویش خواهند نواخت

1 جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت تن از تو گهی قوی شد و گاه گداخت

2 نه در نظر آیی و نه در دل گنجی ای عشق، حقیقت تو را کس نشناخت

1 ناچار به هجر یار می‌باید ساخت گر گل نبود، به خار می‌باید ساخت

2 دل را به وفای وعده‌اش نتوان بست از وعده به انتظار می‌باید ساخت