رباعیات قدسی مشهدی

1 آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت هنگامه بی‌فراغ می‌باید ساخت

2 یاران همه برگ عیش سازند و مرا بی‌برگ، دل و دماغ می‌باید ساخت

1 فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت در میکده بود و ذوق مل را نشناخت

2 عاشق که نبرد پی به معشوق ازل بلبل گردید، لیک گل را نشناخت

1 جان نیست که در آتش جانانه نسوخت بی گرمی باده هیچ پیمانه نسوخت

2 عاشق همه آن کند که معشوق کند تا درنگرفت شمع، پروانه نسوخت

1 روزی که وداع آتش هجران انگیخت صبر از دل من، چو دود از آتش، بگریخت

2 هر می که ز جام آشنایی خوردم خون کرد جدایی و ز مژگانم ریخت

1 برگ از طوبی به کوشش باد نریخت اختر به زمین ز سنگ بیداد نریخت

2 نگرفت هنر ز مرد، بیداد زمان جوهر به گداختن ز فولاد نریخت

1 ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت هرگز نفتاده بر حقیقت گذرت

2 در هر صورت، جمال معنی بینی گر عینک چشم دل شود، چشم سرت

1 ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت؟ وی لاله ز عشق کیست داغ جگرت؟

2 ای سرو، تو هم گر به چمن آزادی چون می‌نهد آشیانه قمری به سرت؟

1 بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت زین راه به منزل که رساند بارت؟

2 تن‌پروری‌ات میخ زده بر دامن در پیش کشیده کاهلی دیوارت

1 ای دوست که از تو باصفا شد صورت وز صنع تو اعجازنما شد صورت

2 راهی بنما به خویش نزدیک‌ترم زان ره که به معنی آشنا شد صورت

1 ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت؟ بر فرق فلک خورد سر شمشیرت

2 از بخیه به زخم پرده‌پوشم، تا غیر آگه نشود ز جوهر شمشیرت