رباعیات قدسی مشهدی

1 تا مهر تو در سینه صد چاک نشست گردی ز حسد بر دل افلاک نشست

2 پیوست به تن، ز جان چو بگذشت غمت این تیر ز صید جست و در خاک نشست

1 روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد وز هر بد و نیک، ماجرا می‌پرسد

2 کاری که نفرموده خدا، گر نکنیم صوفی! به خدا بگو، خدا می‌پرسد؟

1 وردم همه وقت، ماجرای تو بود گوشم شب و روز بر نوای تو بود

2 بیگانه‌ام از خلق که دانم به یقین بیگانه خلق، آشنای تو بود

1 دل پیش ز دردم از قرار اندازد کی کار مرا به وقت کار اندازد؟

2 سودای دلم همیشه طغیان دارد آن نیست که شورش به بهار اندازد

1 ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت هرگز نفتاده بر حقیقت گذرت

2 در هر صورت، جمال معنی بینی گر عینک چشم دل شود، چشم سرت

1 از درد نیافت ضعف بر چشمم دست وین پرده تار، گریه بر دیده نبست

2 از آمدن پیک خیالت به دلم برخاست ز دل غبار و بر دیده نشست

1 در فقر، ریاضت است باب از همه باب پروردن تن عیب بود از خور و خواب

2 این نغمه خوشت باد اگر داری تاب کز ضعف، رگ از پوست برآید چو رباب

1 مستغرق حال، قال را نشناسد بی عشق، کس اهل حال را نشناسد

2 می، پخته و خام را ز هم فرق کند چون آب، کسی سفال را نشناسد

1 ای آن که ز هر تعلفت انکارست انکار تو از نهایت پندارست

2 چون سرو به حال خویش پرداز و ببین آزادگی‌ات را چه گره در کار است

1 گشت چمن از گل، که فراغی دارد پیمانه ز نرگس، که ایاغی دارد

2 ما تنگدلانیم، خوش آن کس که به باغ چون لاله دلش وسعت داغی دارد