رباعیات قدسی مشهدی

1 هرچند که نفس درخور شمشیرست از تنگی عقل، طبع او را زیرست

2 افتاد چو خلق را به قحطی سر و کار قدر سگ آسیا فزون از شیر است

3

1 ایام ز آرزو اگر دست تو بست زین نکته در لباس، مقصودی هست

2 بندد سر آستین کودک، مادر تا در سرما نیاورد بیرون دست

1 هرچند کمر به جستجو باید بست آسان نتوان قرب حق آورد به دست

2 مقراض ز ترک دو جهان می‌باید کز خویش توان برید و با او پیوست

1 از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست از توست اگر بید و اگر امیدست

2 در خانه اگر هزار روزن باشد آخر همه را چشم به یک خورشید است

1 شیدایی عشق در جهان بسیارست عشق است که یک انار و صد بیمار است

2 آمیخته قهر و لطف با هم اما یک جنگ و هزار آشتی در کارست

1 ای مرکز فیض ازل از روز نخست قطبی چو تو، آسمان به صد قرن نجست

2 ما را ز دعا مکن فراموش که هست ایمان اجابت به دعای تو درست

1 از درد نیافت ضعف بر چشمم دست وین پرده تار، گریه بر دیده نبست

2 از آمدن پیک خیالت به دلم برخاست ز دل غبار و بر دیده نشست

1 این پرده به روی دیده‌ام درد نبست وین خار به چشمم مژه تر نشکست

2 بی روی تو از بس که غبارآلودست تیر نگهم به دیده در خاک نشست

1 آن را که سری به عشق عالم‌سوزست بختش مسعود و طالعش فیروز است

2 اکنون که شب از موی سفیدم روزست معلومم شد که عشق پیرآموزست

1 ای آن که ز پندار دلت بیزارست هرچند دوای این مرض بسیارست

2 رو دل ز هوای نفس پرداز نخست پرهیز، علاج اول بیمار است