رباعیات قدسی مشهدی

1 درد از طفلی لازمه هر فردست نتوان گفتن کس به جهان بی‌دردست

2 در زیر فلک، شکسته رنگی عام است هر سبزه که زیر سنگ روید، زردست

1 راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند شوریده‌سران حمله بر آبرش دارند

2 جا سرد مکن، کاهلی‌ات گر زده راه کاین گرمروان نعل در آتش دارند

1 چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد یک کار به صد حیله به راه اندازد

2 مهرست که عیب چرخ را پوشیده رسواست چو کل ز سر کلاه اندازد

1 دل خود به هوای دوست در پروازست این محرومی ز طالع ناسازست

2 هرگز نبود بسته در خلوت دوست ره امن و چراغ روشن و در بازست

1 چون ساخته شد کار جهان را اسباب برداشتن چیزی ازان بود صواب

2 از جمله برداشتنی‌ها، اول برداشته شد ز پیش چشم تو حجاب

1 آخر همه ناوک هدف خواهد شد انگشت هلال، زود کف خواهد شد

2 چون سیل عدم کند جهان را هموار این پست و بلند برطرف خواهد شد

1 ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت؟ بر فرق فلک خورد سر شمشیرت

2 از بخیه به زخم پرده‌پوشم، تا غیر آگه نشود ز جوهر شمشیرت

1 در ساغر من مِی طلبی را جا نیست می‌گویم و از هیچ کسم پروا نیست

2 با گوهر اشک خویشتن ساخته‌ام چشمم چو حباب بر کف دریا نیست

1 با آن که ز تو کار به دلخواه نشد از ما دل غافل تو آگاه نشد

2 از حسرت بالای تو، بر تار امید هرچند گره زدیم، کوتاه نشد

1 ای از تو نظر یافته ارباب نظر ترکیب تو جمع است از اجزای اثر

2 بی فیض دمت، دل اثر نگشاید کی غنچه شود شکفته بی باد سحر؟