رباعیات قدسی مشهدی

1 از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است اما گهر شناخت، خاص‌الخاص است

2 عارف دارد گوهر عرفان تو را غارت‌گر خانه صدف غواص است

1 ای تازه جوان، کمان تندت به کف است تیرت گذرا یک سر تیر از هدف است

2 پر گرم متاز رخش، دوری دوری‌ست گر این طرف منزل، اگر آن طرف است

1 نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است بی ملک و درم، شه چو گدا بی‌برگ است

2 گر سیم نباشد چه دهند اهل کرم؟ کم‌سایه بود درخت تا بی‌برگ است

1 هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است از دست تهی، به آسمان در جنگ است

2 باشد هنر آباد و هنرمند خراب مطرب بی شام و نغمه سیرآهنگ است

1 بدکار ز بیگانه و محرم خجل است هرکس که بدی نمی‌کند، کم خجل است

2 آن کن که ز خود خجل نگردی هرگز کز خویش خجل، از همه عالم خجل است

1 از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است وز شوق چه گویم، از ادا معلوم است

2 از بس که به کوچه تو آیم شب و روز بی‌طاقتی‌ام ز نقش پا معلوم است

1 تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است اظهار هنر، کاستن جان و تن است

2 راحت خواهی، کمال خود فاش مکن کاین سوختن شمع ز روشن‌شدن است

1 جایی که ز بالقوه نیکان سخن است گو فرع مباش تو چو اصلش کهن است

2 گل را که صفای گلشن دهر ازوست گلبن گویند، گرچه خود خاربن است

1 در کشور هفت عضو دل سلطان است این دعوی را چه حاجت برهان است

2 هرگز نروند راستان جز پی دل زان است که تیر پیرو پیکان است

1 جان در تن مرد، حجت یزدان است بر ذات صمد، هر احدی برهان است

2 هرچند که جان زنده به جانان باشد نتوان گفتن که جان به تن جانان است