رباعیات قدسی مشهدی

1 پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است بیم از کشتن، شیوه روزردان است

2 عشاق ندزدند سر از تیغ بلا آری دزدی عیب جوانمردان است

1 هرجا که جمال یار پرتوفکن است نیکوست، اگر خلوت اگر انجمن است

2 فیض ار طلبی، چشم دل از یار مپوش تا آینه دارد به چمن رو، چمن است

1 تا شاهد عشق تو در آغوش من است بر چرخ، هلال، حلقه در گوش من است

2 پامال بود نه فلکم در ته پای تا غاشیه عشق تو بر دوش من است

1 زاهد گوید که زهد و طامات به است صوفی گوید کشف و کرامات به است

2 من می‌گویم که آدمی را به جهان از هرچه دهند، جوهر ذات به است

1 از هر دو جهان مرا وصال تو به است وز هرچه گمان برم خیال تو به است

2 هر خوب که یابند، از آن خوب‌تری حاصل که ز هر بهی جمال تو به است

1 یاد تو مقیم دل آگاه به است ور سوی تو هر دل نبرد راه، به است

2 گر قد تو کوتاه بود، عیبی نیست ای فتنه دهر، فتنه کوتاه به است

1 جز درد، دلم هیچ نیندوخته است از داغ جگر چراغم افروخته است

2 از بس که پی دوست نمودم تک و دو چون لاله مرا نفس به دل سوخته است

1 از روز ازل غنی غنا خواسته است درویش، سر کوی فنا خواسته است

2 هرکس ز خدای خویش چیزی خواهد من می‌خواهم آنچه خدا خواسته است

1 با مهر تو هر جان به تنی آینه است هر برگ گلی به گلشنی آینه است

2 هر دل که به فیض آشنا شد ... روشن چو شود، هر آهنی آینه است

1 از بوی حسد هرکه دماغش فردست رشکش نبود، وگر بود بی‌دردست

2 رنگ حسد از روی دو رویان پیداست زان رو بن گوش گل رعنا زردست